بررسی و ارزیابی کاربری اراضی شهر مشهد از منظر عدالت اجتماعی

در برنامه ریزی کاربری راضی شهری، عدالت در توزیع و پراکنش فضایی کاربری ها یکی از مولفه های اساسی در توسعه پایدار شهری محسوب می شود. گسترش کالبدی مشهد در دهه اخیر و افزایش جمعیت آن باعث عدم تعادل در کاربری اراضی در مناطق مختلف آن شده و توسعه پایدار شهری را به خطر انداخته است. بنابراین، با توجه به اینکه کاربری ها و خدمات شهری با پاسخگویی بهنیاز جمعیتی و افزایش منفعت عمومی نقش و جایگاهی مهم در برقراری عدالت اجتماعی و فضایی دارند، هدف پژوهش شناخت و ارزیابی کاربری های شهری از منظر عدالت اجتماعی به منظور دستیابی به معیارهای متناسب و اصول برنامه ریزی توسعه پایدار شهری است. نوع پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر روش توصیفی تحلیلی است که با در نظر گرفتن دو شاخص مهم و موثر در کاربری اراضی شامل ظرفیت و عدالت اجتماعی و به کارگیری نرم افزار GIS، در چارچوب مدل های شاخص آنتروپی و میانگین نزدیک ترین همسایه و سرانه ی مطلوب، کاربری های شهری در سطح مشهد را بررسی و ارزیابی کمی و کیفی می کند. نتایج پژوهش نشان می دهد کاربری ها پراکنش فضایی مناسب ندارند و تحلیل کاربری ها با شاخص های ظرفیت و عدالت اجتماعی حاکی از آشفتگی کمی و کیفی در کاربری های نواحی 13 گانه مشهد است.

Keywords:

عدالت اجتماعی , کاربری اراضی شهری , مشهد