محمدحسین بوچانی - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه شهید بهشتی
مظفر صرافی - دانشیار گروه طراحی و برنامه ریزی شهری، دانشگاه شهید بهشتی
جمیله توکلی نیا - دانشیار گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه شهید بهشتی

مقاله حاضر به دنبال پاسخ به بزرگ ترین چالش در نظام مدریت شهری ایران است تا با گذر از آن راه رسیدن به حکمروایی شایسته شهیر هموار شود. در این نوشتار با بررسی نظریات مطرح در حکمروایی و گام های رسیدن به تمرکز زدایی، ابتدا به اقدامات تمرکز زدایانه در ایران نگاهی انداخته شد. سپس این اقدامات در اسناد فرداست چوت قانون اساسی به عنوان مهمترین مرجع تصمیم گیری و برنامه ریزی دنبال شد. در ادامه بررسی وضع موجود، در ابعاد مختلف، برنامه های پنج ساله توسعه از منظر تمرکززدایی و حکمروایی شهری تدقیق شد. نتایج حاصل از واکاوی های نظری مبین این موضوع است که با اغماض می توان گفت، شرایط حال حاضر نظام مدیریت شهری ایران شرط لازم را برای رسیدن به حکمروایی شایسته شهری فراهم ساخته و شرط کافی برای این مهم، با ایجاد تحول در فرآیندهای برنامه ریزی از نظام متمرکز کنونی را ایجاب می کند. پیش شرط این تحول، کامیابی در چیره شدن منافع تمرکززدایی، راه اندازی فرآیندهای واگذاری قدرت و منابع مرکز به پایین ترین سطح ممکن در اداره امور همگانی با شیوه ی نوینی مبتنی بر اصول حکمروایی شایسته تصمیم گیری مردم سالارانه و توافقی، قانون مداری، شفافیت، پاسخگویی، مسیولیت پذیری، کارایی و عادلانه بودن نهفته است.

حکمروایی شایسته شهری، تمرکززدایی، برنامه ریزی و مدیریت شهری، ایران