نقش محبت به عنوان عامل انگیزش درونی و بیرونی

رفتار محبت آمیز در امر آموزش را می توان به عنوان یک عامل انگیزش مثبت در نظر گرفت. همانطور که عوامل انگیزشی درتمامی بخش های زندگی می توانند مشوق فرد در پیشبرد اهدافش باشند در امر آموزش نیز می توانند در خدمت فرد قرار گرفته و با استفاده از آنها یادگیرنده را ترغیب به افزایش توان یادگیری و بهبود روند آموزشی کند. محبت در ایجاد یک رابطه تعاملیمیان یادگیرنده و و یاد دهنده می تواند با کارکردی دوگانه هم به عنوان عامل انگیزش بیرونی و هم به عنوان عامل انگیزش درونی نقش آفرینی کند. همچنین با در نظر گرفتن این موضوع که در امر آموزش دو عامل تشویق و محیط آموزشی سالم نقش مثبتی را در رسیدن بهاهداف آموزشی بازی می کنند. محبت به عنوان شیوه ی رفتاری قابل تعمیم در نظام آموزشی میان شاگرد و معلم می تواند در نقش هردو عامل انگیزش بیرونی و درونی قابلیت های خود را نشان دهد. علاوه بر آن با استمرار محیط دوستانه آموزشی می تواند موجب تکرار این رفتار در سایر مقاطع زندگی فرد باشد. در این تحقیق به محبت به عنوان عامل انگیزشی قابل اجرا در نظام آموزش پرداخته شده است و سعی بر آن شده تا فواید اجرایی شدن محبت را به عنوان یک عامل محرک انگیزشی، هر چه بیشتر بررسی کند.

Keywords:

محبت , آموزش , انگیزش , انگیزش درونی , انگیزش بیرونی