علی خواجویی - کارشناس ارشد رشته معماری دانشگاه آزاد،سیرجان،ایران

با افزایش بی رویه جمعیت، بویژه جمعیت شهر نشین در چند دهه اخیر در کشور ایران، مساله احیاء و باززنده سازی بافت های فرسوده ازاهمیت قابل توجهی برخوردار گردیده است. در ایران رشد جمعیت شهری با توسعه ناموزون افقی شهر و از بین بردن منابع کشاورزی وطبیعی اطراف شهرها همراه بوده است. این در حالی است که بسیاری از شهرها دارای منابع فضایی باارزش، اما فرسوده ای هستند که راهگشای بسیاری از مشکلات به وجود آمده شهرها در حال حاضر است و از همین جا مساله بهسازی و نوسازی این فضاهای باارزش مورد توجهقرار گرفته است. متاسفانه، ایران به دلیل استفاده از طرح هایی که بیشتر تقلیدی بوده و تنها مسایل کالبدی را مورد توجه قرار داده است، نتوانسته از این فضای باارزش استفاده بهینه ای را به عمل آورد. یکی از این محلات خیابان امام خمینی شهر سیرجان است که ضمنبرخورداری از قابلیت های بالقوه در جذب جمعیت با معضل بافت فرسوده مواجه شده است. این محله به رغم طرحهای اجرا شده در جهت احیای آن، نتوانسته آن گونه که شایسته قدمت محله و توانهای موجود آن است، در مسیر توسعه پایدار فضا گامی موثر بر دارد و همچنانشاهد گریز جمعیت از محله و گسترش افقی شهر هستیم. هدف این پژوهش راهکارهای احیا و باززنده سازی بافت های فرسوده بر مبنای ساختار محله و تاثیر آن بر هویت انسانی می باشد؛ و همچنین ضمن بیان نقاط ضعف و قوت آنها و ارایه راهکارهایی برای استفاده بهینه ازاین فضاها ضمن حفظ هویت بافت است

احیاء و باززنده سازی، بافت های فرسوده، ساختار محله، هویت انسانی