کمال وحیدی - دانشجوی کارشناسی ارشد طراحی شهری،گروه شهرسازی ،واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی ،تبریز ،ایران
اکبر عبدالله زاده طرف - استادیار گروه شهرسازی، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران

شهرها در گذشته احترام بیشتری برای عابرین پیاده خود قایل بودند و به عبارتی دیگر از قابلیت پیاده مدارتری برخوردار بودند و پیاده روی ، مهم ترین شیوه جابه جایی مردم در داخل فضاهای شهری به دلیل کم هزینه بودن و همچنین در دسترس بودن آسان آن برای کلیه اقشار جامعه به شمار می رفت. اما حضور اتومبیل در فضای شهری پس از انقلاب صنعتی، موجب شد تا از نقش و اهمیت فضاهای پیاده کاسته شود و به مرور فرد پیاده، جایگاه و الویت خود را در فضایشهری از دست دهد و به عبارتی اولویت دادن به نقش عابر پیاده و فضاهای پیاد محور در شهرها و فضاهای شهریکمرنگ شده و از کیفیت فضایی عرصه های عمومی شهر ، فضاهای باز شهری و پیاد ه را ه ها کاسته شده است . اما با توجه به مسایل و مشکلاتی که وسایل نقلیه موتوری درون شهری به وجود آورده، توجه جدی به پیاده ها می تواند باکاهش مصرف سوخت، آلودگی هوا، معضلات ترافیکی و هزینه خانوارها همراه باشد. همچنین سبب افزایش سلامتی جسمی و روحی شهروندان و خلق فضاهای شهری با کیفیتی مناسب خواهد شد. بنابراین پژوهش حاضر با هدف بررسی راهکارهای افزایش قابلیت پیاده مداری در فضاهای شهری با استفاده از تجارب جهانی و داخلی می باشد که ضمن بررسی ویژگی های طراحی فضاهای شهری دوستدار عابرین پیاده ، بررسی معیار های موثر بر طراحی مسیر های پیاده و ارزش گذاری آنها را مد نظر دارد .

فضاهای شهری ، خیابان ، عابرین پیاده ، پیاده راه ، پیاده مداری