تجزیه و تحلیل اثر رشد اقتصاد کشاورزی بر بیابان زایی در ایران، (مطالعه موردی: سیستان و بلوچستان)

به روند تخریب اکوسیستمهای شکننده و ناپایداری گفته میشود که در اثر تغییرکاربری یا فشار بر روی اراضی توسط دخالتهای انسانی گسترش مییابد و در نهایت منجر به کاهش تولید بیولوژیک میگردد. بیابان زایی بعد از دو چالش تغییر اقلیم و کمبود آب شیرین به عنوان سومین چالش مهم جامعه جهانی در قرن 21 محسوب میشود کاهش توان تولید خاک در 47 درصد مناطق خشک جهان ، غیر قابل استفاده شدن 50 تا 70 هزار کیلومتر مربع اراضی حاصلخیز در سال و بالغ بر 42 میلیارد دلار خسارت سالانه به محصولات کشاورزی همراه با اثرات بسیار وسیع و گسترده اکولوژیکی ، اجتماعی ، اقتصادی و زیست محیطی به ویژه فقر گسترده و تخریب منابع پایه به عنوان تنها بخشی از آثار و پیامد های جهانی پدیده بیابانزایی محسوب می گردد.در این پژهش رابطه بلند مدت و کوتاه مدت بین متغیرهای بیابانزایی، تولید ناخالص بخش کشاورزی، جنگل، بارش سالانه، سرمایهگذاری انجام شده برای مقابله با بیابانها در قالب فرضیه زیستی کوزنتس و با استفاده از الگوی خودرگرسیونی با وقفه های توضیحی ARDL در سالهای 1394-1365برای استان سیستان و بلوچستان مورد بررسی قرار گرفته است.نتایج نشان داد که هم در بلند مدت و هم در کوتاه مدت رابطه U معکوس فرضیه زیست محیطی کوزنتس تایید میشود.

Keywords:

بیابان زایی , روش ARDL , سیستان و بلوچستان