مقایسه سلامت روان و شیوه های مقابله با استرس درمردان دارای مسکن و مستاجربا فرهنگ آپارتمان نشینی شهرتهران

امروزه یکی ازمسایل مهم برای انسان بحث سلامت روان است ومحیط،پیوسته به عنوان یک عامل موثربرسلامت روان مطرح بوده است. محیط مسکونی علاوه برسلامت روان ساکنین، برسازگاری فردی اجتماعی، ثبات و همبستگی خانواده و شیوه های مقابله با استرس تاثیر می گذارد. قانون و فرهنگ، جزلاینفک هر زندگی آپارتمان نشینی بوده و نادیده گرفتن این بخش،به وجودآورنده مشکلات اجتماعی و معضلات روانی است. هر خانواده ساکن در یک واحد مسکونی فرهنگ آپارتمانی خاص خودش را دارد و همسوکردن همه فرهنگ ها با یکدیگر در یک فرهنگ در عرصه عمل کاری غیرممکن است، لذا مطالعه حاضر با هدف مقایسه سلامت روان و شیوه های مقابله با استرس در مردان دارای مسکن آپارتمانی و مستاجر در شهر تهران انجام شد. پژوهش حاضر توصیفی از نوع علی-مقایسه ای بود. جامعه آماری این پژوهش شامل دو گروه بود، گروه اول کلیه مردهای شاغل دارای مسکن و گروه دوم کلیه مردهای شاغل فاقد مسکن (مستاجر) شهر تهران بود. بدین منظور به تعداد 150 نفر از مردان شاغل دارای مسکن و 150 نفر مردان مستاجر آپارتمانی به روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. به منظورگردآوری اطلاعات از پرسشنامه وضعیت سلامت روان و پرسش نامه راهبرهای مقابله با استرس اندلرو بارکر استفاده شد. نتایج تحلیل واریانس چندمتغیره نشان داد در مقایسه سلامت روان درخرده مقیاس های افسردگی و اضطراب بین مردان شاغل مالک مسکن آپارتمانی و مستاجر تفاوت معنی داری وجود دارد (p<0.05). در راهبردهای مقابله با استرس در هر سه خرده مقیاس سبک مسیله مدار، سبک هیجان مدار و سبک ناکارآمد بین مردان شاغل دارای مسکن آپارتمانی و مستاجر تفاوت معنی داری وجود دارد (p<0.05).با توجه به نتایج پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت که سلامت روان در مردان مالک مسکن آپارتمانی بیشتر از مردان مستاجر است و در زمینه شیوه مقابله با استرس گروه دارای مسکن از شیوه مسیله مدار و گروه فاقد مسکن از شیوه هیجان مدار استفاده می کنند، لذا یافته های این پژوهش با پژوهش های مرتبط هم سو بوده است.