رویا کاظمی - کارشناس ارشد دانشگاه الزهرا(س)
شقایق زهرایی - استادیاردانشگاه الزهرا(س)
غلامرضا دهشیری - استادیاردانشگاه الزهرا(س)

خوردن یک عامل مهم روان شناختی محسوب می شود به طوری که بخش قابل توجهی از ارتباط بین کودک و مادر از طریق خوردن شکل می گیرد و بر اساس برخی نظریه های روان شناختی کیفیت روابط بین کودک و مادر، تاثیر به سزایی در مشکلات سلامت روان دارد. در حین شکل دهی الگوهای خوردن کودک، بسیاری از ویژگی ها مانند داشتن آزادی عمل، وابستگی، مسیولیت پذیری و ... شکل می گیرد. به همین دلیل سبک های تغذیه ای دارای اهمیت زیادی هستند. سبک های تغذیه ای زیر مجموعه ای از سبک های فرزندپروری هستند و به خواسته ها و پاسخ های مربوط به بافت تغذیه ای و اینکه والدین چگونه با کودکشان در مورد تغذیه تعامل دارند، اشاره می کنند. این سبک ها به دو دسته پاسخ گو و غیرپاسخ گو تقسیم می شوند. سبک تغذیه ای پاسخ گو کودک را قادر می-سازد نیازهایش را با مراقبش در میان بگذارد و یک پیشرفت موفقیت آمیز در تغذیه شدن مستقل داشته باشد اما بافت تغذیه ای غیر پاسخ گو با کمبود ارتباط متقابل بین کودک و مراقب مشخص می شود. تغذیه شدن کودکان ابتدا به وسیله نشانه های گرسنگی درونی و مهارت حرکتی دهانی صورت می گیرد اما بعدها به وسیله خلق و خو و سبک تغذیه ای والدین تنظیم می شود. وقتی کودکان شروع به رشد می کنند، می توانند به غذاهای خانوادگی منتقل شوند و در تنظیم نشانه های سیری و گرسنگی، الگوهای فرهنگی و خانوادگی را بازنویسی کنند. این سبک ها، الگوهای خوردن کودکان و ترجیحات غذایی آنها را تحت تاثیر قرار می دهد و از این طریق بر وزن آنها اثر می گذارد. در سبک تغذیه ای که مادر اتخاذ می کند قومیت و عوامل فرهنگی نقش مهمی را ایفا می کنند به طوری که در کشورهای مختلف باورهای فرهنگی متفاوتی در مورد وزن و نحوه تغذیه کردن کودک وجود دارد. این مقاله به مقایسه سبک های تغذیه ای در فرهنگ های مختلف می پردازد.

سبک های تغذیه ای، وزن کودک، عوامل فرهنگی