ذکیه فتاحی - استادیار، گروه عرفان اسلامی، هیات علمی تمام وقت، واحد مرودشت، دانشگاه آزاد اسلامی، مرودشت، ایران

از آنجا که فرهنگ کشور ما، فرهنگی دینی و اسلامی است، تربیت و آموزش ما به یک معنا، دینی خواهد بود، و اما با توجه به عصر ارتباطات آسیب های دینی در جامعه ما، کاملا مشهود و برجسته است، دین گریزی و دین ستیزی نسل جوان، از آسیب ها و چالش هایی است که نگارنده را به این امر سوق داد تا با تامل در آموزه های تعلیمی عرفان و دلیل جذابیت آموزش های معنویت گرا در برخی جوانان، به راهکاری نوین دست یافته، شاید بتواند با پیشنهاداتی در سیستم آموزش فرهنگ دینی در تحول نسل جدید گامی بردارد. در حقیقت تاکید و اهتمام به آموزش صرفا نظری، خاستگاه این آسیب است، که می توان با پرورش حس دینی و مهیا کردن بستر و موقعیت عملی برای جوان در امر آموزش با استنباط از آموزه های عرفانی اقدام نمود. لذا هدف نگارنده در این مقاله آن است که با روش توصیفی – استنباطی، مولفه ی تجربه درونی را بر اساس آموزه های عرفانی در آموزش فرهنگ دینی راهکاری نو تبیین نماید. در حقیقت فرهنگ تربیت دینی به این معناست که دینی شدن در ارتباطی از نوع تربیت در متربی شکل گیرد. بی تردید پیراستن تربیت دینی از بدفهمی ها ی والدین و مربیان از دین، عدم توفیق در تربیت دینی را دنبال خواهد داشت. یکی از مولفه هایی که در تدین فرد نقش اساسی دارد این است که متربی مفاهیم فرهنگ دینی را تجربه کند تا حاصل تجربه که لذت است در او پایدار شده و موجبات استمرار و در نهایت ملکه شدن را داشته باشد. این حقیقتی است که متاسفانه در تربیت دینی نادیده گرفته شده و همین امر موجب ناکامی گردیده است. حاصل تحقیق این است که استفاده از آموزه های تعلیمی عرفانی مانند: عشق، مراقبه و سحر خیزی و کاربردی، تجربی بودن این آموزه ها، موجبات کشش و رشد افراد را رقم خواهد زد و استنباط و استفاده از این روش ها کلید رهایی از آسیب آموزشی در حوزه فرهنگ دینی خواهد گردید.

آسیب، آموزش فرهنگ دینی، آموزه های عرفانی، تجربه عرفانی