نقش حفاظت اطلاعات یگان های نظامی در پیشگیری از جرایم سایبری در محیط نظامی

Publish Year: 1395
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 17,279

This Paper With 7 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

CYBERM01_030

تاریخ نمایه سازی: 14 شهریور 1396

Abstract:

اثبات و امنیت پایدار همه جانبه که مایه آرامش مردم و پیشرفت کشور است. مرهون تلاشهای پرسنل حفاظت اطلاعات به عنوان ضابط نظامی در محیط نظامی است که با پیشرفت فضای مجازی ، نقش این پرسنل در جلوگیری از سوء استفاده دشمنان در حریم اطلاعاتی پررنگتر میگردد.حفاظت اطلاعات در جهت جلوگیری از جرایم سایبری در الگوی امنیت با رویکرد مشارکتی ، نگاه متفاوتی به سیاست،امنیت و حفاظت اطلاعاتی در یگانها داشته وبا تفکری محوری مبنی بر مشارکت همه کارکنان در ایجاد امنیت و توسعه فرهنگ حفاظتی از طریق پذیرفتن تعهدات و مسیولیتهای امنیتی یگان با شناسایی تهدیدات سایبری و نقاط آسیبپذیر و انعکاس آن به مبادی مربوطه درپیشگیری از جرایم سایبری نقش آفرینی میکند که در این خصوص حفاظت یگانها با تاکید برنقش فرماندهان در ایجاد امنیت پایدار و پشتیبانی و مشارکت در اجرای برنامه های آگاهسازی حفاظتی و توجیه کارکنان به حفاظت فیزیکی از تاسیسات یگانی و ایجاد اعتماد بینپرسنل به حفاظت فیزیکی از تاسیسات یگانی و پشتیبانی و مشارکت در اجرای برنامههای آگاهسازی حفاظتی و توجیه کارکنان با ایجاد اعتماد بین پرسنل ، به مقابله با توطیههای دشمن برخواسته تا از افشای اطلاعات در فضای سایبر، که مهمترین هدف سرویسهای جاسوسی، دستیابی به اطلاعات مراکز فعال در زمینه تحقیقات و فناوریهای پیشرفته در نیروهای مسلح است جلوگیری نماید که از مهمترین اقدامات ساحفا.ا. ممانعت از ورود گوشیهای هوشمند و سایر وسایل ارتباطی مشابه به پادگانها ، اماکن حساس آجا در کنار انضباط و رازداری وحفاظت کارکنان ،حفاظت اسناد ومدارک ، حفاظت اماکن و تاسیسات ،حفاظت سلاح و مهمات و حفاظت فاوا و سامانههای امنیتی است که با روشهای تهاجمی و تدافعی در برابر دشمن از طریق اشراف اطلاعاتی در سطوح راهبردی، راهکنشی و عملیاتی در مراحل مختلف ارتقاء دهند تا از جرایم سایبری در یگانهای نظامی که جرایمی تکرارناپذیر و کوتاهمدت با مرتکبین ناشناختهاند، جلوگیری نماید

Authors

بهراد تنهایی

دانشجوی دکتری دانشکده انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد مراغه، مراغه، ایران

فهیمه بهینه

کارشناس ارشد روانشناسی بالینی