فرحناز مشایخ - دانشجوی دکتری مدیریت آموزشی و عضوهییت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحدکازرون
هانیه حاجی زاده - دانشجوی کارشناسی آموزش ابتدایی دانشگاه آزاد اسلامی واحدکازرون

انسانیت فرزند درگرو تربیت یافتن مادر است. فرزند امانتی ازسوی خداوند در دست والدین است که باید کوشیده شود تا با تربیت صحیح، این امانت را به خوبی به صاحبش بازگرداند. اشنایی با تربیت یکی از حیاتی ترین نیاز بشراست، کسی که تربیت نیافته نه تنها خود را تلف کرده بلکه از لحاظ اجتماعی زیان عظیمی از او متوجه مردم دیگر خواهد شد. تربیتواقعی یعنی پرورش دادن، شکوفا کردن و به فعلیت رساندن استعدادهای درونی در جهت کمالاتی که خداوند آن را هدف از خلقت انسان معرفی کرده است. از این رو والدین به خصوص مادر نقش تربیت فرزندان را دارا هستند و الگوی رفتار کودک به شمار می آیند و دامان مادر بزرگترین مدرسه ای است که بچه درآن جا تربیت می شود، آنچه که بچه ازمادرمی شنود غیر از آن چیزی است که از معلم و یا دیگران می شنود. خانواده که نهادی مقدس و هسته نخستین جامعه و از عوامل اصلی انتقال فرهنگ، اندیشه، اخلاق، سنت و عواطف از نسلی به نسل دیگر است و ثمره این نهاد فرزند است. فرزندستاره درخشنده ای است که در کارنامه هر زندگی می درخشد و برای به ثمر رسیدن آن هر یک از پدر و مادر وظایفی را بر عهده دارند. در این میان بیشترین سهم تربیت و تاثیر پذیری بر فرزندان از آن مادران است زیرا مادر از ابتدایی ترین مراحل پیدایش به عنوان مربی همراه انسان است. مادر مظهر عشق و فداکاری و ایثار است. او زیباترین کلمه در عالم خلقت است که تمام سختی ها و مشقت ها را بدون چشم داشتی تحمل می کند. مادر بودن لطفی است که خداوند به جنس زن نموده و در پرتو این لطف مادر بار سنگینی از مسیولیت را بر دوش می کشد. در حقیقت مادر اصل، ریشه و سرچشمه کودک است و کودک انعکاسی از وجود اوست که سرمایه اصلی شخصیت خویش را از او دریافت می کند.

مادر، تربیت، کودک