معصومه رمضانی - دانشجوی کارشناسی ارشد رشته روانشناسی تربیتی دانشگاه الزهرا

بسیارند کودکانی که ظاهری طبیعی دارند. رشد جسمی، قد و وزنشان حاکی از بهنجار بودن آنان است. هوششان عادی است، به خوبی صحبت می کنند. مانند سایر کودکان بازی می کنند و مانند همسالان خود با سایرین ارتباط برقرار می کنند. در خانه نیز خودیاریهای لازم را دارند و کارهایی که والدین به آنها واگذار می کنند به خوبی انجام می دهند و از اخلاق و رفتار عادی برخوردارند. این کودکان وقتی به مدرسه می روند، ابتدا اطمینان کافی به پیشرفت تحصیلی خود دارند اما وقتی می خواهند خواندن و نوشتن و حساب را یاد بگیرند دچار مشکلات جدی می شوند و به تدریج در می یابند سایر کودکان وضع درسی بهتری از آنان دارند با گذشت چند ماهی از سال اول تحصیلی در دبستان کم کم خود را متفاوت از دیگران می بینند. مدتهای طولانی این دانش آموزان را که در یادگیری یک یا چند درس مشکلات جدی داشتند با اصطلاحات معلول ادراکی، آسیب دیده مغزی، آسیب دیده عصبی معرفی می کردند و تقسیم بندی دانش آموزان با توجه به سن آنها انجام می گرفت اما امروزه از مهم ترین مختصات تعلیم و تربیت نوین توجه به خصوصیات فردی این دانش آموزان است و فاکتورهای دیگری از جمله بهره هوشی، سلامت حواس و اختلال یادگیری در تقسیم بندی به کار رفته است.

دانشآموزان ، ناتوانیهایویژه یادگیری، پیشرفت تحصیلی