فریبا فیروزی قرابقلو - دانش اموخته کارشناسی ارشد، رشته تاریخ، گرایش تاریخ ایران دوره اسلامی.
حسین آلیاری - دانشیار، گروه مدیریت، دانشگاه تبریز، ، تبریز، ایران

تحقیق حاظر در مورد )) بررسی سیاست بغداد در مورد علاء الدین تکش و سلطان محمد خوارزمشاه (( می باشد . در زمان تکش منطقه خراسان ، ری و عراق عجم ، یعنی آخرین میراث سلجوقی به دست خوارزمشاهیان افتاد. غلبه تکش بر میراث سلجوقی، نارضایتی خلیفه بغداد )الناصر الدین بالله( را به دنبال خود داشت که اثر این ناخرسندی و عواقب آن، بعدها دامنگیرمحمد بن تکش شد. با درگذشت علاءالدین تکش رمضان 596 ق / ژوین 1200 م پسرش محمد خود را علاءالدین محمد خواند و به این ترتیب سلطان محمد خوارزمشاه شد . در طی همان ایامی که محمد خوارزمشاه قدرت خود را در نواحی شرقی مرزهای ماوراءالنهر گسترش می داد و خلیفه بغداد الناصر الدین بالله برای مقابله با توسعه قدرت او در جبال و عراق سرگرم - - توطیه بود. در آن سوی مرزهای شرقی قلمرو خوارزمشاهیان، قدرت نو خاسته ای در حال طلوع بود ؛ مغولان که در آن ایام باایجاد اتحادیه ای از طوایف بدوی یا بدوی گونه، خود را برای حرکت به سوی ماوراءالنهر آماده می ساختند، اهمیت و قدرتشان در معادلات و مجادلات سیاسی سلطان خوارزمشاه و خلیفه بغداد، نه تنها جایگاهی پیدا نکرد بلکه به حساب هم آورده نشد . درنتیجه فاجعه عظیمی که تدارک دیده می شد، از دید دو قدرت و نیروی مهم آن پوشیده ماند آنچه باقی ماند، ویرانی، تباهی، کشتارهای دسته جمعی، روحیه تباه شد . دستاوردهای دولت خوارزمشاهی که با سعی و کوشش بنیانگذاران آن که می توانست آینده بهتری را برای ایران زمین و تمدن اسلامی رقم زند، در استبداد مطلق، ماجراجوییهای شاهانه و تنگ نظریهای مذهبی و سیاسی، رنگ باخت و تباهی را نصیب مجریان، کارگزاران، کار گردانان و از همه مهم تر مردم محروم نمود

علاءالدین تکش ، سلطان محمد خوارزمشاه ، الناصر الدین بالله ، مغولان