ماهیت روش شناسی پژوهش تربیت اسلامی

عدم شناخت تعلیلی تربیت اسلامی، منشا چالش های روش شناختی پژوهش در حوزه فلسفه تعلیم و تربیت اسلامی می باشد.زیرا در عرصه شناخت تعلیلی، اصحاب نظر ضمن ارایه تبیین مدلل خود از حکمت اسلامی به مقایسه نظرات مطروحه می پردازند تا به تعیین و کشف مدلول- که همان هدف تربیتی است- نایلگردند.توجه به رویکرد مبنا گرایانه و بهره مندی از معیارها و ملاک های برآمده از تبیینات قیاسی تربیت اسلامی، راه و روش پژوهش در حوزه فلسفه تعلیم و تربیت اسلامی را عیان می سازد.درک ارکان بنیادین تربیت اسلامی در حوزه روش شناسی، منجر به سنجش مداوم روش ها با هدف تربیتی می گردد؛ چراکه روشها ابزارند و ابزار به خودی خود دارای وجه ارزشی نخواهند بود. بنابر این فارغ از اولویت شناخت هدف تربیتی، پرداختن به مقایسه روشها نسبت به یکدیگر- در ارایه نقاط قوت و ضعف، و تکیه بر نقاط مثبت روشها-امری ممتنع و غیر ضروری به نظر می رسد.از این رو مقصود از سنخیت روش و هدف تربیتی، به مثابه روی گردانی و اعراض از روش های معقول و متناسب نیست. بلکه طیف گسترده ای از روش های متناسب با موقعیت ها و موضوعات حوزهتربیتی را به کار گرفته و محقق را از تنگ نظری می رهاند.ترسیم خطوط اصلیفلسفه تعلیم و تربیت جمهوری اسلامی ایران با توجه به اصل تعهد این نظام به دین اسلام و متون رسمی نه نظام فلسفی خاص ازفلسفه های اسلامی میباشداین تحقیق از نوع پژوهشهای کیفی است که با استفاده از رویکرد توصیفی تحلیلی به ماهیت روش شناسیپژوهش تربیت اسلامی می پردازد و به انتخاب رویکرد مناسب، روش پژوهش وویژگی و مراحل آن روی می آورد