حسین ابولیور - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحدشوشتر
عمران کهزادی سیف آبادی - گروه شهرسازی و معماری واحد شوشتر دانشگاه آزاد اسلامی شوشتر ایران

معماری سبز یا معماری پایدار (که نوعی معماری منحصر به فرد است) یکی از گرایش ها و رویکردهای نوین معماری است که در سالهای اخیر مورد توجه عده زیادی از طراحان و معماران معاصر جهان قرار گرفته است. این معماری برخاسته از مفاهیم توسعه پایدار که برای نخستین بار در سال 1986 توسط کمیته جهانی گسترش محیط زیست مطرح شد می باشد که در پی سازگاری و هماهنگی با محیط زیست یکی از نیازهای اساسی بشر در جهان کنونی است و طراحی سبز دارای یک مفهوم کلی در مبحث طراحی است که از اواخر دهه 80 ظهور کرد و در این میان بام سبز که از فناوریهای زیست محیطی است و در سالهای اخیر به دلیل صنعتی شدن زندگی بشر در بسیاری از کشورهای جهان مورد توجه قرار گرفته است مطرح می شود که مناسب برای ساختمانهای مسکونی و اداری و مراکز و نواحی شهری می باشد و می تواند پاسخگوی بخشی از نیاز همیشگی انسان به صورت نوین باشند.در این مقاله که به روش توصیفی و نوع کیفی است به مطالعه کتابخانه ای پرداخته شده و مزایای بام سبز مورد ارزیابی قرار گرفته و هدف آن استفاده از فضای بلااستفاده بام به عنوان باغ بام به منظور کاهش مصرف انرژی ساختمان ها و بهبود کیفیت هوای اطراف آن است.

بام سبز، انتقال حرارت، کاهش مصرف انرژی، توسعه پایدار، محیط زیست