سیوان ولدبیگی - دانشجوی دکتری شهرسازی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرمانشاه

زیباجویی یکی از ابعاد فطری انسان است ودرک آن شاخص ترین امتیاز معنوی انسان بشمار می آید. زیبایی از نوعی ویژگی همگرایی برخوردار است و باعث می شود عناصر از هم گسسته با نوعی آرامش، کنار هم قرار گیرند. به همین جهت زیبایی قدرت آرام سازی قابل توجهی دارد. شهرسازی ایرانی – اسلامی به عنوان الگویی غنی از شهرسازی، با برخورداری از بنیان های فکری و فرهنگی ایرانی و اسلامی، امروزه با تاکید بر اصول دین مبین اسلام از نظر مفهومی و تاکید بر ارزش های پایدار عرفان ایرانی از نظر معنایی در صدد ساماندهی و بازآفرینی فضاهای شهری می باشد. ازینرو تحقیق حاضر قصد دارد به منظور تبیین میزان تحقق پذیری زیبایی شهری به عنوان یکی از مهمترین عوامل موثر در ارتقاء سلامت جامعه و کیفیت زندگی شهروندان، در شهرسازی ایرانی- اسلامی با استفاده از روش توصیفی – تحلیلی به عنوان روش شناسی تحقیق به بررسی و تحلیل اصول و قواعد شهرسازی مکتب اصفهان، به عنوان نماد شهرسازی ایرانی- اسلامی و انطباق و مقایسه آن با مهمترین مولفه های زیبایی شناسی بصری شهری از جمله: ایمنی، سرزندگی، عدالت، اجتماع پذیری فضا، خودمانی بودن فضا،همخوانی با طبیعت و خوانایی بپردازد. نتایج حاصل از تحقیق بیانگر آن است که از یک سو اصول و قواعد تبیین شده برای شهرسازی بومی در سطح عالی از تاکید و انطباق بر معیارهای عام زیبایی شناسی شهری از نظر مفاهیم محتوایی قرار دارد و از سوی دیگر اکثر قریب به اتفاق اصول و قواعد تبیین شده برای شهرسازی ایرانی – اسلامی در مجموع از میزان تحقق پذیریی بالایی در زمینه زیبایی شهری برخوردارند بنابراین در نهایت بر این اساس می توان چنین نتیجه گرفت که شهرسازی ایرانی – اسلامی آفریننده زیبایی شهری می باشد.

زیبایی ، زیبایی شناسی شهری ، شهرسازی مکتب اصفهان ، شهرسازی ایرانی- اسلامی