بررسی اصل انعطاف پذیری در معماری و نقش کارآمدی آن در طراحی مسکن

نیاز به مسکن همیشه دغدغه جوامع بوده است. از طرفی رویکردهای جدید طراحی مسکن در دهه های اخیر مورد توجه قرار گرفته اند. امروزه ، با تغییر ساختار خانواده ها ، نیاز افراد به فضاهای مسکونی در حال تغییر و دگرگونی است. انسانها بر خلاف گذشته که در بازه زمانی بلندمدت، به صورت گروه های پر جمعیت و در یک واحد مسکونی بزرگ زندگی می کردند،پس از استقلال و یا ازدواج در مسکن دیگری سکنی گزیده و با تغییر شرایط ،مسکن قبلی خود را ترک گفته و جویای مکانی می شوند که با نیازهای جدیدشان منطبق باشد. به این ترتیب هر خانه ، به دلیل عدم پاسخگویی به نیازهای جدید خانواده، دیگر مناسب ادامه زندگی او نیست. انعطاف پذیری یکی از آن تمهیداتی است که طراحان از آن برای رفع این مشکل و ارتقای کیفیت مسکن مدد گرفته اند. توجه به این مساله که آیا می توان با اعمال فضاهای منعطف در بنا به راه کار مناسبی در طراحی با توجه به تنوع نیاز و تغییرات در طی زمان دست پیدا کرد امری مهم است. شناخت راهبرد انعطاف پذیری و بررسی امکان استفاده ی آن ها در طراحی از اهداف این پژوهش است.

Keywords:

انعطاف پذیری , تطبیق پذیری , معماری مسکونی , مسکن