بررسی توسعه محلات بخش مرکزی شهر زابل در شاخص اقتصادی

یکی از مشخصات شهرهای گذشته به ویژه شهرهای شرقی و اسلامی، داشتن بافت محله ای است. معمولا فضای فیزیکی شهرهای گذشته به چند قسمت مشخص تقسیم می شدند که به لحاظ فیزیکی و کالبدی حدود و ثغوری قابل تشخیص و مشهود داشتند که گاه مرزهای آن با عوارض فیزیکی معینی چون انهار، مسیرهای قنات یا عوارض توپوگرافیک مشخص شده و سکونتگاه مردمی بود که به لحاظ هویتی خود را متعلق به آن قسمت دانسته و به لحاظ اجتماعی معمولا واجد قرابت های نسبی و سببی بودند. هر چند مورد آخر عمومیت نداشت اما قرابت های اجتماعی در درون یک محله غالبا برجسته تر از قرابت با محلات دیگر بود. در شهرهای گذشته ایران، هر محله واجد عناصر کالبدی خاص خود بود که از آن جمله مسجد،تکیه، گرمابه، بازارچه، میدانچه و حتی گاه زورخانه و مانند آن بودند. بافت محله ای از جنبه-های مختلف برای شهرها یک امتیاز محسوب می شد. هدف از تحقیق حاضر بررسی توسعه محور شهر زابل در شاخص اقتصادی می باشد. نتایج حاصل در راستای بررسی توسعه محلات مورد مطالعه در شاخص اقتصادی با استفاده از تکنیک SAW نشان می دهد که محله نجفی دارای بالاترین میزان پایداری و محله خندق دارای کمترین میران پایداری اقتصادی می باشد.

Keywords:

توسعه محله محور , بخش مرکزی , شهر زابل , شاخص اقتصادی