علیرضا شاه محمدی - کارشناسی ارشد رشته آگرواکولوژی،پژوهشکده علوم محیطی،دانشگاه شهید بهشتی،تهران
هادی ویسی - دانشیار گروه آگرواکولوژی،پژوهشکده علوم محیطی،دانشگاه شهید بهشتی،تهران
کوروس خوشبخت - دانشیار گروه آگرواکولوژی،پژوهشکده علوم محیطی،دانشگاه شهید بهشتی،تهران
عبدالمجید مهدوی دامغانی - دانشیار گروه آگرواکولوژی،پژوهشکده علوم محیطی،دانشگاه شهید بهشتی،تهران

سیاست افزایش تولید در بخش کشاورزی بدون توجه به حجم و نوع مصرف کودها، سموم شیمیایی و استفاده از منابع تجدید ناپذیر گوناگون برای توسعه کشاورزی ایران نگرانی های قابل تامل را موجب شده است. درصورتی که یکی از ارکان توسعه پایدار، حفظ منابع طبیعی و محیط زیست است. طبق برآوردهای انجام گرفته 20 درصد از اثر گلخانه ای به فعالیت های کشاورزی مربوط است. بررسی تاثیرات محیط زیستی سامانه های تولید سبب دستیابی به اهداف توسعه پایدار می شود. اثرات محیط زیستی فعالیت های کشاورزی به وسیله روش های مختلفی ارزیابی میشود که هریک دارای اهداف خاص خود می باشند که بر اساس روش های کاربردی، اهداف و شاخص های به کاررفته برای کمی سازی و قابلیت تغییرپذیری زمانی و مکانی متفاوت است. ارزیابی چرخه حیات یک روش مناسب برای ارزیابی همه اثرات محیط زیستی مربوط به یک محصول، فرآیند یا فعالیت است که با شناسایی، کمی سازی و ارزیابی منابع مصرف شده، انتشارات و پسماندهای آزادشده به محیط زیست ارزیابی جامعی را ارایه می دهد. ارزیابی چرخه حیات با جایگزین های مناسب برای یک فرایند یا سیستم تولیدی سبب پایداری اکوسیستم ها و توسعه تولید پایدار محصولات کشاورزی در راستای ارتقای قابلیت بازیابی در اکوسیستم ها می شود. ارزیابی چرخه حیات یکی از رهیافت های استاندارد در برآورد اثرات محیط زیستی در جهان است. موفقیت این رهیافت درزمینه های مختلف مانند صنعت و خدمات و... سبب شده است که به کارگیری آن درزمینه ی کشاورزی و تولید غذا نیز بیش ازپیش توسعه یابد. در این راستا، با توجه به اهمیت آب و نهاده های تولید و همچنین ضرورت اکوسیستم های پایدار در ایران و توجه به اصل حفاظت محیط زیست، به کارگیری این رهیافت می تواند به نظام مدیریتی این منابع کمک نماید.

توسعه پایدار، اکوسیستم، حفاظت محیط زیست،ارزیابی چرخه حیات