ناخودآگاه و فانتزی خیال ساز در معماری بر اساس نظریه روانکاوی لاکان

بر اساس دیدگاه روانشناسی )ایگو( هدف اصلی اعمال احاطه ذهن خود آگاه بر بخش ناخوداگاه ذهن است تا مسایل از این طریق حل شوند زیرا که اصل روانشناسی ایگو بر این است که ناخودآگاه فرایندی خیال گونه است ، اما روانکای ژاک لاکان ناخودآگاه انسانی را دارای ساختاری زبانی و دارای کارکردیدارای منطق مخصوص به خود معرفی کرد ، و بر عکس این من )ایگو( را نتیجه تحمیل محیط از نوزادی بر می شمرد و این من را منی خیالی می نامید ، بر اساس اندیشه لاکان ناخودآگاه برخلاف روانشناسی عقل ستیز نمی باشد و دارای سنتز مخصوص به خود و در ارتباطی خاص با خودآگاه است ،همچنین باید خواستگاه رفتار های انسانی و اجتماعی و ...را در آن جستجو کرد . این ساختار پیچیده ذهن پس ازفرایندی از که از بدو تولد آغاز می شود و به مراحلی که طی می کند برای آنکه خود را به حیطه ظهور برساند نیاز به فضایی خیال ساز و یا فانتزی ذهنی دارد که مورد نظر این پژوهش می باشد . اینفضا ذهن را مستعد خواستگاه عملکرد ناخودآگاه می کند که عامل تمامی رفتار های فردی ، اجتماعی ، خلاقیت و حتی نقاط تاریک ذهنی و غیر منطقی )از نظر روانشناسی ایگو( را شامل می شود ، اینفضای خیال ساز )فانتزی( ذهنی که مرتبط با ناخودآگاه در بحث روانکاوی است ارتباطی تنگاتنگ میان ادراک فضا در خواستگاه زبانی و کالبدی معماری دارد که توان باز تولید را برای ذهن از محیط و کالبد معماری حادث می شود و بهترین مثالش مرکز فرهنگی ژورژ پومپیدو است که با تلاش برای رسیدن بهمعماری وتلاشی در کاری خطر آفرین در نابودی فضای خیال ساز ذهن دارد اما همواره خود فضایی خیال ساز باقی می ماند .