مصادیق روابط نامشروع و عمل منافی عفت در فقه امامیه و حقوق کیفری ایران

در ماده 637 قانون مجازات اسلامی مصوب 1375) تعزیرات) دو موضوع متفاوت روابط نامشروع و عمل منافی عفت بهصورت توامان در قالب یک ماده قانونی با ذکر دو مثال مشترک، جرم انگاری و برای آن بهطور واحد مجازات شلاق مقرر گردیده است. به سبب شیوه نگارش مقنن، همواره در تعیین مصادیق مشمول این ماده رویکردهای متفاوت و حتی متعارض در نظرات دکترین و رویه قضایی مشاهده میشود. حسب نظر اکثریت فقهای امامیه در حرمت عمل منافی عفت و روابط نامشروع تشکیکی وجود نداشته و صرفا در تعیین مصادیق و مجازات این رفتارها اختلافنظر وجود دارد. بر مبنای اجرای اصل قانونی بودن جرایم و مجازاتها و تفسیر مضیق که از این اصل متفرع م یشود به نظر در صورت فقدان علقه زوجیت (اعم از دایم یا موقت ) باید روابط جنسی ناقص مادون زنا که بهصورت تماس فیزیکی و جسمی میان زن و مرد همراه با سوءنیت (از قبیل تقبیل، مضاجعه، مصافحه، معانقه) جرم تلقی گردیده و مستوجب مجازات باشد. از اطلاق بیان مقنن، تحقق جرم مشروط بهقصد التذاذ جنسی نیست؛ بنابراین اعمالی از این قبیل مکالمه، مکاتبه، مذاکره، خلوت کردن و ارتباطات غیر جسمی از این قبیل مصداقی برای تحقق ماده 637 قانون مجازات به نظر نم یرسند.

Keywords:

مصادیق , روابط , نامشروع , اعمال , منافی , عفت