نقش تکنولوژی در تجلی مفهوم قدر در معماری سنتی ایران

از نقطه نظر اندیشمندان سنت گرا، بی زمانی و تحول ناپذیری معماری سنتی، نتیجه اتصال به حقایق و اصولی است که منشاء الهی دارند. از نظر آنها، بن مایه معماری سنتی، معانی و ارزش های شایسته ای است که ریشه در وحی و جهان بینی الهی دارند. در این جهان بینی تمامی مصنوعات در اتصال به خداوند و صنعت او مورد بررسی قرار می گیرند. بنابراین، به نظر می رسد یکی از الگوهای اصلی معماران سنتی در خلق آثار معماری، سنن تغییر ناپذیر خداوند در خلقت می باشد که اساس آن بر مفهوم قدر استوار است. سوال این پژوهش آن است که تکنولوژی در عالم سنت، چگونه معماران را در پیوند نظری مفهوم قدر با عمل یاری گر بوده است در حقیقت، این مقاله به دنبال بازشناسی چگونگی کاربست هنر و صناعت توسط معماران سنتی ایرانی به دنبال کشف و تشخیص ویژگی های ذاتی مواد و سلسله تصمیم گیری ها و اقدامات هوشمندانه آن ها برای دستیابی به مصالحی خاص با کیفیتی متناسب با عملکرد مورد انتظار از آن ها در مکان و موقعیت بکارگیری شان، و تجلی مفهوم قدر در عمل می باشد. ساختار محتوایی این تحقیق با توجه به موضوع مورد مطالعه، ساختاری کیفی می باشد و روش تحلیل داده ها بصورت تحلیلی- توصیفی می باشد. رویه جمع آوری اطلاعات جست و جو و شناسایی مبانی مورد نظر از منابع مکتوب و یارانه ای بوده است.

Keywords:

قدر , قدر , تخنه , ساختمایه , فرم