بهسازی ونوسازی واصلاح بافتهای فرسوده و سکونتگاه های رسمی وغیر رسمی کلان شهرها

یکی از چالش هایی که شهرهای امروز ایران و به خصوص کلان شهرها با آن روبه رو هستند ، موضوع بافتهای فرسوده است . مواردی همچون نبود امکانات کلان شهرها و توسعه نیافتگی در روستاها و شهرهای کوچک پدیده مهاجرت به کلان شهرها را به وجود آورده است . برای اصالح بافت های فرسوده داخل شهر نیز می بایست با اصلاح اقتصاد و قدرت بخشیدن به توان مالی خانوارها و تدوین سیاستهای تشویقی به بهسازی و نوسازی این بافتها پرداخت . سکونت گاه های غیر رسمی بیش از این که محل سکونت یک قوم باشند ، محل سکونت اقشار کم درآمد جامعه به شمار می روند . از این رو تنوع فرهنگی و طایفه ای در این محله ها به عنوان مانعی برای مشارکت و همکاری بین گروهی به شمار می رود . به این ترتیب ارتقای سطح مشارکت عمومی و سرمایه اجتماعی نیز هدف دیگری در همین راستا است که باید از طریق ظرفیت سازی اجتماعی نهادهای محلی ، ساز وکار نهادینه مشارکت مردم در امور محله وارتقای سطح اعتماد اجتماعی نهادی صورت پذیرد . باتوجه به توسعه جوامع انسانی وتغییرشیوه زندگی وسکونت مردم پژوهش هایی دررابطه با بافتهای فرسوده شهری از دهه 90 میلادی مورد توجه قرارگرفته است . دراین میان چون یکی از نیازهای انسانی حفظ محیط زندگی اش پس از بحرانهای طبیعی وغیرطبیعی می باشد و دراین رابطه بافت های فرسوده شهری دربحران ها به دلیل معضلات ناشی از ناپایداری ونامقاوم بودن در برابر زلزله بیشتردر معرض آسیب پذیری می باشند . بر این اساس ارتقای مدیریت بحران شهری و با پذیرش اینکه بحران ها در مقیاس بافت های فرسوده شهری، بطور همزمان ، پدیدهای اجتماعی و اقتصادی ، فیزیکی و کالبدی و زیست محیطی می باشند ؛ از این رو مدیران بحران شهری نقشی مکمل در توسعه ساماندهی بافت های فرسوده را دارا می باشد ، با این نگرش این مقاله به دنبال تاثیر مدیریت بحران شهری در کاهش بحران های بالقوه و بالفعل بافت فرسوده کلان شهر می باشد .

Keywords:

کلانشهر , بافت فرسوده , سکونتگاههای غیررسمی , توسعه نیافتگی , بحرانهای طبیعی وغیرطبیعی