علیرضا یادگاری - دانشگاه آزاد اسلامی واحد ورامین _ پیشوا، آموزشکده سما واحد ورامین

معماری پدیده ای است ملموس و واقعیتی است زنده،که انسان به مدد آن پایگاهی در فضا و زمان پدید می آورد و بدین نحو وجود خویش رامعنادار می نماید. پس معماری به معماری به معنانی وجودی متوجه است. معانی وجودی از پدیده های طبیعی و انسانی و معنوی نشات میگیرند ودر قالب نظم وشخصیت به اداراک در می آیند.امروزه انسان سخت نیازمند آن است که معماری را چون پدیده ای ملموس، دوباره به چنگ آورد ونیت نگارش این مقاله چیزی جز پرداختن به آن نیست؛ فلذا در این مقاله برآنیم تا با تاکید محتوایی بر مضامین فرم، فضا ومعماری گامی هرچند کوتاه دراین باب برمیداریم وبدین نحو بتوانیم پاسخگویی نیازهای آنهایی باشیم که به دلایل متعددی -ازجمله مشکلات نظام آموزش، عدم شناخت مفاهیم و....- در فرایند طراحی لنگ می زنند.فرم، یکی از مقوله های اساسی آفرینش معماری به شمار می آید. میزان موفقیت زیبا شناختی تابعی است از میزان موفقیت فرم در انتقال محتوا. پس می توان فرم را زبان فضا دانست؛ چراکه آنچه رامعماران درفضا میخواهند بیان کنند با توجه به فرم بیان می کنند.عناصر فرم و فضا همراه یکدیگر واقعیت معماری راتشکیل می دهند. وقتی فضا توسط عناصر تشکیل دهنده فرم شروع به حبس شدن، شکل گرفتن وسازماندهی شدن می کند، معماری بوجود می آید. امروزه پدیده ی جالب توجهی در عرصه ی خلق فضا و کانسپت به وقوع پیوسته است. داخل ساختمان بعنوان جزیی از پیکره و حجم بنا دیده شده و حجم تنها پوسته سامان یافته از بنا بر مقتضیات عملکردی نیست، بلکه از در هم تنیدن سطوح پدید می آید که گاهی نیز همچون نوار موبیوس از برون به درون واز مکانی به مکان دیگر منتقل میشوند. فضای داخلی ثابت نیست وحرکت جزء جدایی ناپذیر فضا وکالبد معمارانه است. معماری امروز غرب درپی سازماندهی مفهوم در قالب سطوح است ونه درپی ساماندهی عملکردها در قالب فرم.

فرم؛ فضا؛ کانسپت؛ خلاقیت؛ آفرینش معماری