افضل بلوکی - استادیار دانشگاه سیستان و بلوچستان، گروه معارف اسلامی
محمدعلی مصلح نژاد - عضو هیات علمی دانشگاه سیستان و بلوچستان، گروه معارف اسلامی
رضوانه نجفی سوادرودباری - استادیار دانشگاه سیستان و بلوچستان، گروه معارف اسلامی

در این مقاله سیر معنوی و اخلاقی سالک راه حق و طی منازل و سیر عاشقانه او که در پی تجلیات جمالی حضرت حق و بهره مندی دل و جان از شمیم جلوههای بی مثال آن یگانه معشوق است و چه بسا جلوه گری های نورانی او را مشاهده و مشام جان را به عطر و بوی معبود، معطر و ضمیر و دل را بدان مشعشع می نماید، را با توجه بر شرح و تفسیر برخی از غزل هایعارفانهی حافظ بررسی می کنیم. حافظ در بیان عشق سالک در میان دیر و مغان و میخانه و بت خانه و مسجد و خرابات و از میان می و نار و نور و مغ و مطرب، چشم چران جمال یار بوده و با حال سوز دل، اشک روان، ناله شب، آه سحر و ضجه از درد فراق، در پی سرکشیدن جرعه ای از محبت ناب و خالص او بوده است. بعضی از غزل های او ماننددر دیر مغان نور خدا میبینم ,دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند حاکی از آن است که او نیز جرعه نوش وصال یار بوده است.

می، مسیحا نفس، کاس، تجلی، وصال