رسول شهسواری

در سال های اخیر نگاه استعمارگونه بشر به طبیعت به خصوص در صنعت ساخت و ساز باعث بیمار شدن محیط زیست اطرافمان شده است و یک سیستم زیستی ناسالم ایجاد کرده است.علاوه بر آن عدم توجه به پتانسیل های ناشی از کاربرد مصالح بومی به عبارت بهتر عدم سازگاری و انطباق معماری با اقلیم آن به یکی از دغدغه های بشر تبدیل شده است.لذا در این مقاله به یکی از مباحث مهم توسعه پایدار که همانا بکارگیری مصالح بوم آورد است می پردازیم.تلاش ما این است که با استفاده از مصالح بوم آورد،ضمن استفاده از پتانسیل های مصالح محلی،در جهت تحقق توسعه پایدار گامی ارزنده برداریم.

طبیعت، مصالح بوم آورد، معماری، توسعه پایدار