زهرا میر مسیب - کارشناس ارشد برنامه ریزی درسی
محمد امینی - عضوهیات علمی دانشگاه کاشان

توجه به انسان وارزش ومقام وی درجهان هستی،ازدیربازمورد توجه بشربوده است،هرچند گرایش به انسان در برخی ادوارتاریخی کم رنگ شده است.نظریه انسان گرایی به قابلیت ها وتوانایی های بالقوه انسان ها درهنگام انتخاب وکنترل زندگی می پردازد.این نظریه دو مفروضه اساسی دارد.فرض اول اینکه مطالعه اشخاص کل نگرانه است وبرای درک افراد باید رفتارها،افکارواحساسات آنها مطالعه شود.فرض دوم انسانگراها این است که انتخاب،خلاقیت وشکوفایی انسان حیطه ی مهمی برای مطالعه است.بنابراین برای درک افراد،مطالعه ی حیوانات کافی نیست،بلکه باید افرادی راکه ازنظرروانشناختی دارای کارکردند ومی کوشند تا قابلیت هاوتوان بالقوه ی خودرابه حداکثر رسانند،مطالعه گردند.نهضت انسان گرایی نویدیک آموزش آزاد رامی دهدکه ازمحدوده ی نگرش سنتی خارج است.در این رویکرد معلمان،دانش آموزان خودرابه اکتشاف عقایدبه صورت آزادانه،طرح پرسش های بازوکسب احساسی خوب ومثبت درباره تجربیات یادگیری شان تشویق می کنند ومواردی نظیراستقلال رای،خود اتکایی،پذیرش خودراپرورش می دهند.دراین مقاله تلاش می شود رویکرد انسان گرایی وتاثیرات آن در آمورش وپرورش توصیف وتبین گردد.

انسان گرایی،برنامه درسی انسان گرایانه،خودشکوفایی،روابط میان فردی