رابطه خود مهارگری و خود آگاهی با رضایت شغلی و سلامت روان معلمان شهرستان بافق

هدف از پژوهش حاضر مطالعه رابطه خود مهارگری و خودآگاهی با رضایت شغلی و سلامت روان معلمان شهرستان بافق بود. جامعه آماری این پژوهش توصیفی شامل کلیه معلمان مدارس متوسطه شهرستان بافق بود که تعداد آنها در سال تحصیلی95-96 741 نفر بودند. با استفاده از جدول تصادفی مورگان و کرجسی، 196 نفر به عنوان نمونه با روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شد.ابزارهای مورد استفاده شامل فرم کوتاه مقیاس خود مهارگری (تاجنی و همکاران، 2004 )و پرسشنامه خودآگاهیscs ریلو و الیک( 1998 )، پرسشنامه رضایت شغلی دیویس – لافلوکسیت و ویس( 1997 ) وپرسشنامه سلامت روان GHQz گلدبرگ و هیلر ( 1979 ) بودند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار استنباطی همبستگی ساده و تحلیل رگرسیون استفاده شد.یافته ها نشان داد کهخودمهارگری می تواند هر دو متغیر ملاک رضایت شغلی و سلامت روان معلمان را پیش بینی کند.همچنین خودآگاهی قادر به پیشبینیرضایت شغلی و روان معلمان می باشند

Keywords:

خود مهارگری , خود آگاهی , رضایت شغلی , سلامت روان