کاهش میزان جذب جیوه در ماهی ها متعاقب کنترل باکتری های متان زا به منظورکاهش تولید متیل جیوه

مقدمه: مسمومیت با فلزات سنگین یکی ازعوامل مهم تهدیدکننده سلامتی و ضررهای اقتصادی می باشد. باتوجه به افزایش روزافزون عوامل صنعتی آلوده کننده آبها، روش های کاهش جذب این فلزات بسیار حایز اهمیت است. فلزات سنگین به روش های مختلف به محیط های آبی منتقل می شوند و بهدلیل تاثیرات منفی آنها بر آبزیان نظیر کاهش رشد و افزایش مرگ و میر و همچنین به سبب سمیت و تمایل به تجمع در زنجیره غذایی موجب ایجاد نگرانی در مصرف آبزیان گردیده اند. لذا کنترل این عناصر بسیار مهم می باشد. جیوه یک سم رسوبی است و آن را می توان به سه فرم یافت: جیوه ی عنصری،نمک های غیر آلی و ترکیبات آلی جیوه، مثل نمک های فنیل جیوه ای. هرکدام از اینها دارای سمیتخاص خود برای بدن است.روش کار: ترکیبات آلی جیوه به راحتی از غشاء سلولی عبور کرده و چربی دوست هستند و به سهولتبعد از هضم، جذب شده و در بدن آبزیان نیمه عمر بالایی دارند. درغذاهای دریایی جیوه به صورت متیلوجود دارد که همراه با اتیل جیوه تبدیل به سمی ترین فلز می شوند. جیوه در آب حل شده و در اثرفعالیت باکتریهای بیهوازی تولید کننده متان، ترکیبات دی متیل مرکوری و متیل مرکوری تولید میشود. متیل و دی متیل مرکوری موادی بسیار سمی و محلول در چربی هستند معمولا پس از ورود به معده، به آسانی جذب و به آهستگی دفع می گردد. متیل جیوه هنگام عبور آب از آبشش های ماهی ها و تغذیهاین موجودات از ارگانیسم های آبزی و پلانکتون ها، جذب بدن آن ها می شود. و در بدن ماهی ها، اتصالات محکمی را با عضلات و سایر بافت ها تشکیل می دهد. میکروارگانیزم های متانزا مانند: متانوکوکوس، متانوباکتریوم، متانوباسیلوس و متانوسارسینا، درگستره PH بین 6/6 تا 7/6 رشد و تکثیر میکنند. باکتریهای متانزا در پایینتر از این PH نمیتوانند به خوبی عمل کنند.بحث ونتیجه گیری: لذا باتوجه به اهمیت این امر و میزان بالای موارد مسمویت با جیوه و عوارض حاصل از آن، میتوان باکنترل پی اچ آب و موارد دیگر از رشد و عمل باکتری های متان زا جلوگیری بعمل اورده و به مقدار قابل ملاحظه ای ازتولید متیل جیوه کاست.

Keywords:

متیل جیوه , ماهی , باکتری متان زا