محمود مهرمحمدی - استاددانشگاه تربیت مدرس

موضوع جهانی شدن و بومی ماندن را باید یکی ازپارادوکس های جدی بشرعصرحاضر و به تبع ازپارادوکس های ازاردهنده درسیاست گذاری های تعلیم و تربیتی دانست همچنان که پیشتر نیز گفته ام و آن را شایسته تکرار میدانم پارادوکس به باور من معرفت یک بن بست برای اندیشه نیست راه را گم نکرده ایم که سرازاین تعارض دراورده ایم بلکه باعنوان یک عنصراندیشمند و ملتزم به لوازم اندیشیدن با چنین شرایط چالش برانگیزی خود را روبرو می بینیم اگرا ین وضعیت پارادوکسیکال یک امر واقعی است نمی توان آن را بن بست تلقی کرد و به امید یافتن مفر و راه نجات همان مسیرطی شده را برگشت چرا که دراین گونه موارد اگرنیک بنگریم و بیندیشیم درهمین به ظاهر بن بست ها مفر نیز پنهان شده است که باید کاوید و آن را یافت انسان برای حل مسایل اساسی و واقعی زندگی همواره با چنین چالشهایی مواجه میگردد و به جای امتناع ورزیدن ازاندیشه باید یادبگیرد به ارتفاع اندیشه ی روی بیاورد و آنچه را باعنوان تفکر ترکیبی و تلفیقی شناخته شده است دردستورکار قرار دهد تا به نیکویی ازعهده تدبیر موقعیت براید درپی این مقدمه کوتاه و درمقام ذهن ازمایی یا ذهن ورزی برسبیل تفکرتلفیقی طرح این پرسش ویژه می پردازیم که چگونه برنامه درسی میتواند درعین التزام به جامعیت معرفتی و کثرت معنا و شناخت که ازنظر نگارنده به عنوان یک اندیشه جهان شمول قابل طرح و توجه است به آرمان بومی بودن برنامه درسی نیز بیندیشد و به آن پایبند بماند نگارنده دراین مقال دوهدف را تعقیب مینماید نخست دفاع ازاندیشه کثرت معرفتی به عنوان یک اندیشه جهانی و معقول به عنوان چارچوب مفهومی برنامه درسی و سپس روشن ساختن گریز ناپذیری بومی ماندن برنامه ی درسی درعین التزام به این اندیشه

جهانی شدن،بومی ماندن ،برنامه ی درسی،اشکال بازنمایی دانش