زهره عاشوری - کارشناس واحد بتن و ویوتکنیک شرکت بلندپایه، تهران
مهدی رییس الواعظین - مدیر واحد بتن و ویوتکنیک شرکت بلند پایه، تهران
علی اکبر رمضانیانپور - عضو هییت علمی (استاد)، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه صنعتی امیرکبیر

یکی از مشکلات جاده ها در مناطق دارای ترافیک توام با توقف و حرکت زیاد؛ نظیر ایستگاه های اتوبوس، تقاطعات، باسکول ها و آشیانه های هواپیما، بروز خرابی هایی چون شیارافتادگی مسیرچرخ، موج زدگی و کناررفتگی است که در عرض چند سال، جاده را از درجه بهره برداری ساقط کرده و انجام روسازی را لازم میسازد؛ این در حالی است که در روسازی جدید که غالبا در ایران و سایر کشورها، از نوع روسازی آسفالتی است پس از گذشت زمان کوتاهی، همان خرابیها مجددا ظاهر میشوند. اولین بار در سال 1991 ، در ایالت لویزویل، کنتاکی آمریکا، روسازی بتنی بسیار نازک بر روی روسازی آسفالتی موجود ساخته شد. اما در کنار مزایای بسیار زیاد این روسازی، فواصل درز بسیار کوتاه آن( 6 / 0 تا 2 / 1 متر)، هزینه ایجاد درز، تعمیر و نگهداری آن، افزایش زمان ساخت و بازگشایی راه، نفوذ بیشتر عوامل جوی، سبب کاهش سهولت رانندگی و تا حدی کاهش دوام روسازی می شود . در روسازی های بتنی استفاده از پودر سرباره کوره آهنگدازی به جای 25 %سیمان، به تراکم و غیرقابل نفوذ کردن بتن و سنگدانه های آهکی به کاهش تبادلات حرارتی بتن با محیط کمک میکند؛ الیاف پلی پروپیلن در بهبود مقاومت کششی، انعطاف پذیری و انسجام بتن، پس از ترک خوردگی تاثیر بسزایی دارد. صرف کمی هزینه بیشتر برای اجرای روسازی بتنی که عملکرد خود را بطور مطمین در طول عمر واقعی طرح خود حفظ میکند و مزایای بیشمار دیگری دارد، به طور قطع در طولانی مدت، به نفع استفاده کنندگان از راه و سازمانهای مسیول خواهد بود.

روسازی بتنی، روسازی آسفالتی، خرابی روسازی