امیر کاوسی - دانشیار دانشکده مهندسی عمران دانشگاه تربیت مدرس
زهرا میرعزیزی - کارشناس ارشد دانشگاه صنعتی امیرکبیر
علیرضا رحیمی زاده - مدیر عامل شرکت ویرتگن قشم

تغییر شکل دایمی روسازی های آسفالتی که معمولا به صورت شیار شدگی در طول مسیر ظاهر می شود، یکی از رایج ترین خرابی های روسازی های آسفالتی است، انجام تحقیقات به منظور ارایه راه کارهای مناسب برای کاهش خرابی های ناشی از آن امری مهم محسوب می شود. شیارشدگی اساسا حاصل ایجاد تغییرشکل در لایه ها، تحکیم لایه آسفالتی یا جابجایی مخلوط آسفالتی به علت کاهش پایداری مخلوط است. پایداری مخلوط آسفالتی به خصوصیات سنگدانه ها و دانه بندی آن ها، نوع و محتوای آسفالت، نوع ترافیک، درجه حرارت و کیفیت ساخت روسازی بستگی دارد. لذا اصلاح دانه بندی مصالح سنگی و یا به عبارتی ارایه محدوده های دانه بندی که بتواند میزان تغییر شکل های دایمی روسازی را کاهش دهد می تواند صرفه جویی کلانی را در سطح ملی ایجاد کند. و به عبارتی با بهبود عملکرد روسازی ها از هزینه های اضافی که خرابی های روسازی به اقتصاد کشور تحمیل می کند، بکاهد. با افزایش فشار تایرها، بارهای محوری و تعداد تکرار بار، تمایل به کاربرد مخلوط با سنگدانه های درشت افزایش می یابد. گزارشات حاکی از آن است که روسازی های آسفالتی که با قیر نرم، دانه بندی با تراکم بالا، خلل و فرج کمتر و بیشترین اندازه ی سنگدانه ) 1 اینچ یا بزرگ تر( ساخته می شوند، مقاومت خوبی در برابر شیارشدگی از خود نشان داده اند. براساس مشاهدات، کاربرد سنگدانه های با اندازه حدود ضخامت لایه، می تواند در کاهش تمایل به شیارشدگی مخلوط های تحت فشار ترافیک سنگین مفید باشد. آسفالت مرکب ( combi_layer ) با توجه به دارا بودن تمام این خصوصیات، مشکلات مربوط به ناپایداری و شیارشدگی روسازی را بهبود می بخشد. در این تحقیق با تهیه نمونه های آزمایشگاهی و ارزیابی آن ها با آزمایش ها تعیین مقاومت و خصوصیات کششی، روش تعیین درصد بهینه اجزای این آسفالت ترکیبی و از آن جمله مقدار بهینه دوغاب سیمان آن ارایه شده است.

ترکیب آسفالت متخلخل سیمانی، تغییر شکل دایم، آسفالت مرکب