نقش نشانه های فرهنگی درشکل دهی به فضای معماری

در معماری امروز گاهی توجه به عملکرد بسیاری از وجوه ادراکی فضاهای معماری را در ارتباط با مخاطب کمرنگ کرده است.نشانه شناسی علمی است که می تواند به عنوان راهکاری برای بررسی چگونگی معنادهی به فضاها و معماری بشمار آید. اصول نشانه شناسی که در بسیاری از علوم ادراکی ریشه دارد با تکیه بر مفهوم دلالت ، موجب ارتباط هر چه بهتره مخاطب با فضای معماری و گاهی باعث القای احساس آشنایی مخاطب با فضا می شود. در معماری ایران این وجوه ادراکی و نشانه پردازانه از دیرباز مورد توجه طراحان و معماران بوده است. نقوش و تزیینات در کنار معماری گذشتگان می توانند به عنوان منابعی برای بررسی نشانه ها مورد استفاده قرار بگیرند. این تحقیق به بررسی نقوش و معماری و تاثیر مفاهیم معنایی و نقش آنها به عنوان نشانه در تاریخچه معماری شوش به عنوان یکی از هسته های اولیه شهرنشینی در ایران و جهان پرداخته ،که می تواند در قالب فضای معماری نمایان شود. معماری دوره های مختلف تاریخی در این شهر حاوی لایه های ادراکی است که در اشیا معماری و محصولات هنری اینمردمان قابل فهم و عرضه است. هدف از این بررسی تبیین اصول طراحی معماری مبتنی بر شناخت نشانه شناسانه است. از روشهای پژوهش موردی و تفسیر تاریخی جهت سامان دادن پژوهش و از روش اسنادی کتابخانه ای جهت گردآوری اطلاعات بهره برده شده است. نگارنده در پایان تحقیق بر این باورند که با استفاده از نشانه شناسی می توان مفاهیمی که ریشه در تاریخ و فرهنگ این مردم دارند را ، در قالب طرح معماری(تببین فضا) ارایه کرد.

Keywords:

نشانه شناسی , نشانه , فرهنگ , شوش