بررسی جایگاه فضای سبز شهری در بازتعریف الگوهای ادراک محیطی (نمونه ی موردی: تبریز)

امروزه نقش و اهمیت فضاهای باز و سبز در محیطزیست و کیفیت زندگی به طور چشمگیری رو به افزایش است به همین دلیل در بیشتر کشورها فضای باز و سبز جزء لاینفک تصمیمات برنامه آید. ریزی کاربری زمین به شمار می رشد شهری از جمله پدیده های مهم عصر جدید زندگی اجتماعی تلقی میگردد که از زوایای گوناگون به ابعاد اجتماعی، زیبایی شناختی و روان شناختی توسعه ی شهرها معطوف است. بخش مهمی از توسعه ی شهریبه فضای سبز آن اختصاص دارد. در واقع اکولوژی شهری، زیربنای بخش طبیعی شهر و همچنین بخش اصلی تولید طبیعی درساختار شهر است؛ که قرار گرفتن در چارچوب فضای مدرن، افزایش جمعیت و رشد شهرنشینی، شهرها را به کانون تجمع های زیستی و فعالیت های متنوع تبدیل کرده است. لذاضرورت بازآفرینی فضاهای سبز شهری برای پاسخگویی به نیازهای روز افزون شهرنشینی برمبنای توسعه ی پایدار شهری مهم تلقی می شود. نتایج پژوهش نشان می دهد، با توجه به اینکه تبریز هم جزء کلانشهرها میباشد و زندگی در شهرها باعث مکانیکی شدن زندگی انسانها شده است. اوقات فراغت را برای انسانها کم کرده است و با این فرصت کم فراغت از کار، نمیتوان رفتن به سفرهای طولانی و چند روزه را در برنامه زندگی قرار داد. بنابراین مجبور به استفاده بهینه از فرصت کم فراغت از کار و زندگی روزمره میشود و بهترین مکان برای انجام این کار فضاهای سبز شهری است زیرا با قرارگیری در اینگونه فضاها، انگیزهی زندگی کردن افزایش و متعاقب آن کارایی و راندمان عملکردی افراد نیز افزایش مییابد. این پژوهش حاضر سرانه ی اختصاص یافته به کاربری فضاهای سبز شهری در تبریز با استانداردهای ارایه شده از سوی وزارت راه و شهرسازی مطابقت ندارد. پژوهش حاضر نوعی پژوهش کاربردی به شیوهی توصیفی- تحلیلی است.

Keywords:

توسعه فضای سبز , ادراک محیطی , شهری فضای سبز