مقایسه اثر خودگفتاری و تصویرسازی انگیزشی برخودکارآمدی دختران نوجوان

هدف از اجرای پژوهش حاضر مقایسه اثر خودگفتاری و تصویرسازی انگیزشی برخودکارآمدی کاراته کاران دختر نوجوان 18-15 سال بود. نمونه آماریپژوهش را 80 نفر از دختران نوجوان ورزشکار شهر زاهدان، در محدوده سنی 18-15 سال تشکیل داد. بعد از تکمیل پرسشنامه خودکارآمدی (GSES) و پرسشنامه تجدیدنظر شده تصویرسازی حرکتی (MIQ.R) و پرسشنامه باور به خودگفتاری (B.S.Q) توسط شرکت کنند گان، افرادی که شرایط ورودبه تحقیق را داشتند، انتخاب و در 4 گروه (خودگفتاری انگیزشی- کنترل خودگفتاری انگیزشی و تصویرسازی انگیزشی- کنترل تصویر سازی انگیزشی)20 نفری قرار گرفتند. سپس گروه های تجربی به مدت هشت هفته و سه جلسه در هفته و به مدت 30 دقیقه برنامه های تمرینی را اجرا کردند. نتایجنشان داد اثر خودگفتاری انگیزشی (f(1.37)=39/647, p=0/001)، تصویرسازی انگیزشی (f(1.37)=18/121, p=0/001) بر خودکارآمدی کومیته کاران نوجوان دختر اثر داشت، و بین دو روش خودگفتاری و تصویرسازی انگیزشی بر خودکارآمدی کومیته کاران نوجوان دختر تفاوت معنی داری وجود نداشت (p=0/883).استفاده از خودگفتاری انگیزشی و تصویرسازی انگیزشی می تواند ابزار مناسبی در دست مربیان و معلمان جهت ارتقاء خودکارآمدی ورزشکاران باشد. استفاده از این دو راهبرد می تواند اعتماد به نفس ورزشکاران را افزایش داده و خودکارآمدی آن ها را ارتقا دهد.

Keywords:

خودگفتاری انگیزشی , تصویرسازی انگیزشی , خودکارآمدی