محمدامین ناصح - عضو گروه آموزشی زبان انگلیسی دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه بی

در حالی که نقش حیاتی (اطلاعات) در تصرف ماده و انرژی فزونی می گیرد و روز به روز نمایانتر می گردد کشورهای جهان برای مسلح کردن خویش به ابزارها و روشهای نوین دستیابی به اطلاعات و تقویت زیرساختنهای اطلاعاتی خود با بیشترین توان وارد صحنه رقابت شده اند تا در عصر ارتباطات بتوانند سهم بیشتری از پیشرفت و توسعه را به خود اختصاص دهند. دولتها به خوبی دریافته اند که اطلاعات- به منزله گنجینه دستاوردهای فکری انسانها- همچون کلیدی است برای رشد دانش و فناوری، تصمیم گیری و مدیریت، تحقیق و توسعه، تولید و اشتغال، آموزش و پرورش؛ برنامه ریزی و قانون گذاری و سرانجام ساختن جهانی نو که در آن حداکثر بهره وری در استفاده از نیروهای بالقوه مادی و انسانی لحاظ شده باشد. بدیهی است در اختیار داشتن اطلاعات جامع و موثق علمی، فنی، تجاری و اداری در زمان مناسب می تواند ضمن ایجاد فرصتهای جدید و امکان افزایش خلاقیت و فناوری؛ مانع از اتلاف منابع و دوباره کاریهای غیر ضروری و ناخواسته و بالاتر از همه تصمیم گیری های بی ثمر گشته، به عنوان بازوی دست مدیران و سیاست گذاران محسوب گردد. نتیجتاً در فضایی که زمینه ارتقاء دانش عمومی و کیفیت آموزش به سبب تسهیل ارتباطات و تبادل اطلاعات علمی فراهم آید به یقین بستر لازم برای توسعه منابع انسانی آسانتر مهیا شده و ((حرکت ملی برای ارتقاء بهره وری)) از سرعت، تداوم و تضمین بیشتری برخوردار خواهد گشت و از اینرو می توان بحکم تجربه نیز انسان و جامعه پیشرفته را مترادف با انسان و جامعه بهره ور تر دانست. مقاله حاضر- که در قالب چهار بخش تنظیم گردیده است- اساساً تجلی نگرشی مسئولانه به پدیده اطلاعات و انذار از حرکت های بی مطالعه آتی است و ضمن بررسی نقش تکنولوژی اطلاعات در فرایند توسعه و تاثیر آن بر پدیده اشتغال و نیز بهره وری شغلی، به مروری بر وضعیت فعلی نظام اطلاع رسانی کشور پرداخته، سرانجام با استناد به نتایج یک پژوهش میدانی در دانشگاه بیرجند راهکارهای پیشنهادی نگارنده جهت ارتقاء بهره وری نظام رسانی در ایران بصورت فشرده ارائه خواهد گردید.(نگارنده وظیفه خود می داند که از راهنماییهای ارزشمند سرکار خانم ناهید بنی اقبال استادیار علوم کتابداری و اطلاع رسانی و رئیس کتابخانه فرهنگستان زبان و ادب فارسی در حین نگارش مقاله قدردانی نماید همچنین از همیاری دوست و همکار گرامی آقای محمد ایرانشاهی کارشناس ارشد مرکز اسناد و مدارک علمی ایران به سبب تهیه برخی مدارک مورد نیاز در این مقاله سپاسگذاری می شود.)