صبا بهرامی

فرآیند شکست حرارتی با بخار هیدروکربن ها (پیرولیز) یک واکنش به شدت گرماگیر می باشد و انرژی لازم توسط یک کوره تامین می گردد.کوره های اتیلن شامل بخش های تشعشعی، جابجایی برای بازیابی گرمای از دست رفته در بخش های تشعشعی و مبدل های خطوط انتقال هستند. واکنش های شکست در بخش تشعشعی صورت می گیرد. سه پارامتر مهم فرآیند پیرولیز زمان اقامت، دما و فشار جزیی هیدروکربن هستند، از این بین دو مسیله ی کک گیری و زمان اجرای فرایند بالا نیز مورد توجه است. شیاردار کردن لوله ها باعث کاهش اتلاف انرژی، بهبود بازیابی حرارتی، مصرف بخار کمتر در قسمت جابجایی می شود و در قسمت تشعشعی افزایش ضریب انتقال حرارت، از بین رفتن نقاط داغ، زمان اقامت کمتر، عدم تشکیل کک، دمای کاهش خوردگی و انتشار مواد آلاینده، جداسازی اسان تر و تجهیزات جداسازی کمتر بخاطر ترکیباتی که عموما برای ممانعت از کک گیری افزوده می شود، راداریم و در قسمت مبدل های خطوط انتقال شاهد بهبود انتقال حرارت در مبدل و ثبات محصول و کاهش کک گیری و در مجموع افزایش زمان اجرایی فرآیند، کاهش بازه های کک زدایی، کاهش طول لوله های کاربردی، کاهش حجم فرایند بخاطر عدم نیاز به تجهیزات جداسازی و جریان های بازگشتی به خاطر تبدیل حداکثری خوراک هستیم. نسبت به روش های موجود این امکان راداریم که به دور از پیچیدگی های الحاقی و افزایش بی جان هزینه ی نصب و راه اندازی و تعمیرات، بازدهی واحد اتیلن را افزایش دهیم . همچنین در بین روش های اصلاحی شرکت تکنیپ هم روی این مورد توجه چندانی نشده است. برای بررسی اثر این اصلاحیه روی افزایش ضریب انتقال حرارت و بهبود تبدیل واکنش از نرم افزار کامسول استفاده می شود که در این مورد افزایش انتقال حرارت و تبدیل را شاهد بودیم.

واحد اولفین، کوره های پیرولیز، لوله های شیاردار، بهبود انتقال حرارت ، Comsol multiphysics