فاطمه جاورانصاری - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی علوم و تحقیقات تهران خمین
سیدعلی آل یاسین - استادیار روانشناسی علوم و تحقیقات تهران خمین

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر طرحواره درمانی بر کاهش درماندگی آموخته شده در زنان شهر کرج انجام شد. روش: پژوهش حاضر پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. نمونه ی مورد مطالععه کلیه زنان مراجعه کننده به یک کلینیک درمانی بودند که از بین آنها 30 نفر به طور تصادفی انتخاب شدند. برای سنجش درماندگی آموخته شده پرسشنامه ی سبک اسنادی پترسون وهمکاران (1982) استفاده شد. که از بین آنها 30 نفر که دارای درماندگی آموخته شده ی بالا بودند به طور در دسترس انتخاب و به طور تصادفی 15 نفر در گروه آزمایش و 15 نفر در گروه گواه قرار گرفتند. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کواریانس استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که آموزش طرحواره درمانی بر کاهش درماندگی آموخته شده تاثیر دارد. به همین دلیل درماندگی آموخته شده زنان در گروه آزمایش، نسبت به گروه گواه تفاوت معناداری در مرحله پس آزمون به دست آورده است (p=0/00). نتیجه گیری: در این پژوهش حاضر که با هدف بررسی اثربخشی آموزش طرح واره درمانی بر کاهش درماندگی آموخته شده زنان انجام شد و نشان داد آموزش طرحواره درمانی برای کاهش درماندگی آموخته شده در زنان میتواند مفید و اثربخش باشد.

طرحواره دمانی، درماندگی آموخته شده، زنان