بررسی اخلاق اسلامی و کرامت انسانی و دینداری در تربیت دینی

تربیت فراهم آوردن زمینه ها و عوامل برای شکوفا نمودن استعدادهای بالقوه انسان در جهت مطلوب است حق بهره مندی از تربیت اخلاقی همانند برخورداری از پرورش عقلی، در این است که آدمی حق داشته باشد عقل و اخلاق را واقعا در خود بسازد. تزکیه و تربیت علت نهایی برای رسالت است. در این پژوهش نویسنده برآن است با روش تحلیلی اسنادی به گوشه ای از مولفه ها و روش های دستیابی به تربیت دینی صحیح با توجه به سخنان ایمه و آیات نورانی بخش خداوند بپردازد. روانشناسان معتقدند در ایمان به خداوند نیروی خارق العاده وجود دارد که نوعی قدرت معنوی به انسان متدین می بخشد و در تحمل سختی های زندگی او را کمک می کند و از نگرانی دور می کند. در تربیت دینی باید اول به سطح دینداری و باورهای دینی مربیان توجه کرد و برای افزایش آنها چاره ای اندیشید. مثلا مربی برای تشویق دانش آموزان به نمازخواندن و حضور در مساجد، اول باید از خود شروع کند. اخلاق کلیه اعمال و کارکردهای اجتماعی است که هر فرد دیندار بر اساس شریعت اسلام ملزم به رعایت آنهاست. فن اخلاق و فن تربیت یکی نیست و دوتاست. فن تربیت وقتی گفته می شود که منظور مطلق پرورش باشد به هر شکل، بهترین و استوارترین اساس برای تربیت، کرامت انسانها و نزاهت آنها از حقارت نفس است. انسان به سبب کرامتش از دنیای دون که ریشه همه پستی ها و گناهان است آزاد می شود و خود را برتر از آن می یابد که تن به حقارت های دنیایی دهد تکریم منزلت، امری صرفا قلبی و درونی نیست، بلکه باید در عمل، کلام و ارتباطات انسانی تجلی یابد. چنانچه کسی را مورد احترام قرار می دهیمف باید به زبان نیز چنین واقعیتی را به او تفهیم کنیم و تکریم منزلت، به هنر خوب شنیدن نیز متکی است.

Keywords:

تربیت , اخلاق , باوردینی , دینداری , کرامت انسانی