بزرسی روابط سیاسی اقتصادی ایران و چین از سال 1384 تا 1394

طی دهه ی اخیر روابط ایران و چین فرازوفرودهای قابل توجهی داشته است. با شروع دولت نهم رویکردی جدید در سیاست خارجی ایران موسوم به نگاه به شرق با مرکزیت چین شکل گرفت. ایران نیز متاثر از فضای داخلی و بین المللی با به کار گرفتن سیاست نگاه به شرق به روابط با چین اهمیت ویژه ای می داد. تحقیق حاضر با روش تحلیلی- توصیفی با استفاده از نظریه ی نو کارکردگرایی در پی پاسخگویی به این سوال است که روابط سیاسی- اقتصادی ایران و چین در دهه ی اخیر چه ویژگی هایی داشته است بر اساس داده های مورد بررسی و فرضیه ابتدایی تحقیق، قرارگیری سیاست نگاه به شرق در راس جهت گیری های روابط خارجی ایران متاثر از محیط داخلی به ویژه تصور و ادراک رهبران از یک سو و چالش های ساختار ایران با غرب از سوی دیگر بود. چینی ها نیز در دوره ریاست جمهوری هوجین تایو با به کارگیری راهبردهایی همچون دیپلماسی فرا منطقه ای و نگاه به مرزهای غربی در عمل به جایگاه مهم ایران اذعان داشتند. پیرو همین سیاست همکاری های تجاری و مبادلات در حوزه ی انرژی و نظامی بین دو کشور جریان پیدا کرد. در نهایت با وجود اینکه این راهبردها انتظار همکاری فراگیر را میان دوطرف به ویژه ایران ایجاد کرده است؛ اما کنش های چین در همراهی با تحریم ها بر ضد ایران و عملکرد غیرهمسو در برنامه هسته ای ایران این انتظارات را تحقق نبخشید. روابط ایران و چین در دولت یازدهم همچنان با رکود مواجه است.

Keywords:

چین , ایران , سیاست خارجی , دولت نهم ودهم , روابط سیاسی- اقتصادی