اصل نسبی بودن قراردادها در اسناد بین الملل

این مطالعه به بررسی اصل نسبی بودن قراردادها در اسناد بین الملل می پردازد. روش مورد استفاده در این پژوهش به صورت توصیفی و تحلیلی می باشد و روش اسنادی برای جمع آوری اطلاعات استفاده شده است. در اسناد بین الملل موضوع اصل نسبی بودن قراردادها در حق فسخ به خوبی قابل مشاهده است. در بند الف ماده 49 کنوانسیون در خصوص حق فسخ برای مشتری و نیز نظیر این مقرره در بند الف ماده 64 کنوانسیون برای بایع، به نقض اساسی اشاره گردیده است. ماده 25 کنوانسیون نقض قرارداد توسط یکی از طرفین زمانی نقض اساسی محسوب می گردد که منجر به ورود چنان خسارتی به طرف دیگر شود که او را از آنچه استحقاق انتشار آن را به موجب قرارداد داشته است، اساسا محروم سازد، مگر اینکه طرفی که مبادرت به نقض قرارداد نسبی نموده است، چنین نتیجه ای را پیش بینی نمی کرد و یک فرد متعارف همانند اونیز در اوضاع و احوال مشابه نمی توانسته آن امر را پیش بینی کند. در ماده 72 کنوانسیون بیع بین المللی کالا امتناع از اجرای نسبی بودن قرارداد را چنانچه مربوط به فسخ باشد پذیرفته است به طوری که در مواد 71 بخش اساسی تعهدات منجر به نقض اساسی گردد، موج ایجاد حق تعلیق یا فسخ قرارداد برای طرف مقابل می داند که از شروط نسبی بودن قرارداد در کنوانسیون بیع بین الملل می باشد.

Keywords:

تسلیم کالای ارسالی , تعلیق قرارداد , حق فسخ قرارداد , اخطار تعلیق