واکاوی سمبل های قرآنی در مثنوی معنوی مولوی

مولوی، شاعر و عارف نامدار، در اشعارش از آیات قرآن بهره های فراوان برده است که یکی از انواع استفاده های مولوی، بهره گیری از واژه ها و ترکیات قرآنی به عنوان نماد است در پژوهش حاضر نگارنده کوشیده است که بهره گیری مولوی از واژه ها و ترکیبات قرانی همچون ارنی، مازاغ، خمسین الف، لا احب الافلین و الست را که در مثنوی با مفهومی فراتر زا معنای واقعی خود به کار گرفته شده اند. مورد بررسی اجمالی قرار دهد. مولوی علاوه بر کاربرد واژه ها و ترکیبات قرآنی، به تفسیر عرقانی زندگی پیامبران نیز پرداخته است و گاهی دیده می شود که از انبیا و قصص قرآنی آن ها در مثنوی، به گونه هایی نماد سازی کرده است مثلا از حضرت سلیمان (ع) علاوه بر مقام نبوت، به عنوان نماد عظمت مردان خدا بهره جسته و حضرت یوسف (ع) رانمادی از جلوه های الهی، خضر (ع) را نماد پیر کامل و عارف واصل و حضرت عیسی (ع) را نماد روح می داند.

Keywords:

قرآن , مثنوی , نماد , واژه های قرآنی , قصص انبیا , مولانا