روش اجتهادی حضرت امام خمینی ره در ضرورت شناخت زمان و مکان و گشودن ابواب جدید در این زمینه

نویسنده در این مقاله که به روش اسنادی کتابخانه ای – آرشیوی و به شیوه توصیفی مسیله محور انجام می گیرد، کوشیده است با مراجعه به آثار کندوکاوی در خصوص یکی از مسایل اصولی که امام خمینی در زمینه اجتهاد فقهی مطرح نمودند، دخالت دادن زمان و مکان در اجتهاد انجام دهد که در ضمن آن، اشاره ای نیز به پاره ای از شیوه های آن خواهد داشت. در واقعف مسیله اصلی این است که امام خمینی (ره) چه جایگاهی برای زمان و مکان در اجتهاد قایل هستند و در ضمن این سوال اصلی به دنبال جواب به سوالاتی فرعی هستیم همچون آیا این جایگاه زمان و مکان تاثیری در در اجتهاد می گذارد آیا احکامی از امام با در نظر گرفتن این دیدگاه صادر شد ایا مجمع تشخیص مصلحت نظام با بحث مورد نظر ما مرتبط است و در نهایت آیا رابطه ای بین این نگرش و فقه سیاسی امام است و نویسنده در این تحقیق درصدد آزمودن این فرضیه است که در اجتهاد امام خمینی زمان و مکان یکی از عنصرهای تاثیرگذار است و این ویژگی یکی از خصوصیاتی است که رویه اجتهادی امام را از دیگران متمایز می کند و در بسیاری از احکامی که ایشان استنباط می کنند این جایگاه برای زمان و مکان پر رنگ است تا حدی که نگرش فقه سیاسی امام و شاکله اصلی آن بر معیار شناخت زمان و مکان طراحی و بنا شده است و استفاده از عنصر مصلحت جامعه اسلام و مسملمین که سابقه در فقه شیعه هم دارد توسط امام ره و فرمان نهاد مجمع تشخیص مصحلت نظام در بهمن 1366 توسط امام و اختصص اصل 12 قانون اساسی مصوب سال 1368 به این امر نشان از این ادعاست.

Keywords:

اجتهاد , زمان , مکان , مجمع تشخیص مصلحت