میثم رحمانی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی سازه، گروه مهندسی عمران، واحد تهران غرب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
پنام زرفام - استادیار، گروه مهندسی عمران، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

در دو دهه گذشته، تلاشهای فراوانی به منظور کاربرد سیستم کنترل مدرن در سازههای در معرض زلزله انجام شده است. گروه مهمی از این سیستمها، سیستم کنترل غیرفعال هستند که بدون نیاز به هیچگونه منبع انرژی خارجی و فقط با استفاده از حرکت سازه، ارتعاشات لرزهای را کاهش میدهند. این نوع سیستمها با شروع تحریکهایی مانند زلزله به کار میافتند و عملکرد کنترلی خود، اعم از تغییر سختی، پریود و میرایی یا جرم را در حین تحریک انجام میدهند. در این مقاله از میراگرهای ویسکوز به عنوان سیستم کنترلی بهره گرفته شده است. هدف این کار مشاهده کاهش برشپایه سازه و در نتیجه پایینتر شدن سطح انرژی رسیده به المانها و الاستیک ماندن اجزای سازه میباشد. بدین منظور از 5 سازه با تعداد طبقات 4 ، 8 ، 12 ، 16 و 20 طبقه استفاده شده است که سیستم آن مهاربندی همگرای ویژه میباشد. نتایج نشان میدهند میراگرهای ویسکوز به دلیل وابستگی به سرعت، تاثیر زیادی در نمودار ظرفیت سازه تحت تحلیل استاتیکیغیرخطی ندارند، ولی در تحلیل دینامیکی افزایشی باعث افزایش سختی زیادی میشوند. همچنین مقدار کاهش برشپایه به اندازه 20 درصد برای سازه 4 طبقه است که تا 50 درصد برای سازه 20 طبقه نیز میرسد

میراگر ویسکوز، سیستم مهاربندی همگرا، برش پایه، تحلیل دینامیکی غیرخطی فزاینده