الهه غریب زاده - مدرس دانشگاه و پژوهشگر تاریخ ، میراث فرهنگی و زبان های باستانی

امروزه نگاهی که از سوی رسانهها، سازمان میراث فرهنگی و حتی بسیاری از مردمشناسان و فرهنگشناسان ما ترویج میشود نگاه زینتی وتفریحی به سنت است. نگاهی زیبایی شناسانه که مبتنی بر معرفی آداب عروسی و عزای اقوام مختلف، بازیهای محلی، جشنهای بومی والبته خرافه هاست. نگاهی که مراجعه به سنت را نوعی سرگرمی میداند؛ مثل شرکت در یک کارناوال یا مشاهده یک مرکز خرید و دربهترین حالت مراجعه به فرهنگ و میراث تمدنی با نگاه موزه ای و برای کسب معلومات عمومی درباره لباسها و خوراکهای اقوام گوناگون.این نگاه به سنت اگرچه بد نیست اما نوعی تصور را در پس خود ترویج میکند که سنت امری تمامشده و مربوط به گذشته است که به دردزندگی امروز ما نمیخورد. آشنایی با لباسی که هرگز آن را نخواهیم پوشید و خرافاتی که به آنان پوزخند خواهیم زد. این نگاه به سنت،صرفا یک بازی احساسی و میلی نوستالژیک به گذشتهای است که از دست رفته و هر طور شده باید حفظش کرد. اما نگاه اندیشورزانه بهسنت، به دنبال بهرهگیری از آن، فرهنگ و تمدن ایرانی به عنوان پلی برای آینده است؛ به عقیده ما این نوع نگاه به درد توسعه یا به تعبیردقیقتر پیشرفت امروزی و آینده ما میخورد. اگر ما بخواهیم اصلی مبتنی بر فولکلور را توصیف و تحلیل کنیم، می بایست از بنیاد، ریشه ها را بررسی کنیم. در جامعه شناسی فرهنگی، اصلی هست مبنی بر این که فرهنگ کلان تشکیل شده از فرهنگ های کوچک تر و بومی واگر بخواهیم فرهنگ کلان را قوی تر جلوه دهیم باید فرهنگ های کوچکتر و بومی را تقویت کنیم.

موسیقی ، اقوام ایرانی ، فرهنگ عامه ، خرده فرهنگ ، سنت