تینا جعفری - کارشناس ارشد علوم اقتصادی دانشگاه تهران مرکز و کارشناس اقتصادی
علی عسکری - دکترای اقتصاد از دانشگاه تهران، استادیار و عضو هییت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی، مشاور وزیر اقتصاد و مدیر عامل شرکت سرمایه گذاری امید

از ویژگی ھای برنامه ھای اقتصادی در ممالک در حال رشد، بخصوص جھان سوم مثل ایران، این است که با وجود اجرای چند برنامه پنج و ھفت ساله وضع زندگی جمعیت بزرگی از مردم این ممالک غم انگیز و رقت بار است. این امر بدان معنی نیست که مقامات برنامه ریزی از بذل کوشش و صرف ھزینه کوتاھی کرد باشند؛ بلکه طرح ھای اقتصادی نیز به رغم ظاھر خوب شان، از نظر رشد انسانی و اجتماعی کاری صورت داده و توفیقی به دست نیامده است. زیرا طرح ھای مذکور بطور عمده یک چیز یعنی عامل انسانی راکمتر در نظر داشته و با وضع شرایط کار و زندگی مردم بومی سازگار و متناسب نبوده است برای پیشرفت اجتماعی یک راه وجود دارد و آن توسعه گام به گام و ھمزمان دو سیستم اقتصادی خرد کلان است. از آن جایی که ھیچ گونه برنامه ی از قبل تعیین شده ای وجود ندارد که بتواند یک کشور را به اھداف توسعه اش برساند. چرا که شرایط و امکانات و اھداف کشورھا با ھم متفاوت و دایما در حال تغییر است. بنابراین یک کشور در حال توسعه، با توجه به اھداف، نیازھا و شرایط خاص خود آن کشور و با در نظر گرفتن مدل ھای اقتصادی و برنامه ریزی ھای اقتصادی گوناگونی که وجود دارد، می تواند از میان آنھا یکی یا ترکیبی از آنھا را که مناسب تر است را انتخاب کند. این تحقیق نظری با ھدف بررسی نقش برنامه ریزی اقتصادی در توسعه و رشد اقتصاد کشور صورت گرفته است. برنامه ریزی اقتصادی در تمامی زمینه ھای اقتصادی از جمله؛ افزایش تولید، اشتغال زایی، افزایش صادرات و کنترل میزان واردات و به خصوص نوآوری در فناوری ھای تولید حایز اھمیت است. این امر در صورتی میسر خواھد بود که برنامه ریزی دقیقی برای اقتصاد کشور صورت پذیرد و دولت باید نقش رھبری را در این تلاش ھا ایفا نماید و این حاصل نمی شود مگر اینکه در جوامع توسعه نیافته، دولت را جزیی تفکیک ناپذیر از این جوامع تلقی کنیم.

برنامه ریزی، اقتصاد، رشد، دولت