طراحی مجتمع زیستی با بهره گیری از الگوی فضای باز

اصول پایدار معماری گذشته ایران در فضاهای باز نیز مشاهده می شود؛ از آن جمله می توان به احترام به طبیعت، توجه به تناسبات، وحدت میان کل و جزء، پایداری و هماهنگی با اقلیم، ایجاد حس مکان و هویت فضایی اشاره نمود. در این میان همیشه توجه خاصی به فضای باز در طراحی مسکن ایرانی وجود داشته است. رعایت الگوهای بومی پر و خالی در خلق فضاهای زندگی ایرانیان منطبق با فرهنگ همسازی با طبیعت این ملت در اقلیم های مختلف کشور و برای قرن های متمادی شیوه عملکرد معماران بوده است. در قرون اخیر متاسفانه با گذشت زمان و بالاخص با حضور فرهنگ بیگانه در معماری مسکونی این سرزمین، توجه به خلق فضاهای باز و پویا و هماهنگ با زندگانی ساکنان، به فراموشی سپرده شده و محدود شدن چنین اماکنی به پارکینگ ها، انبارها یا مسیرهای تردد به درون واحدهای مسکونی، عملا به کارگیری فضاهای باز را به عنوان بخشی از محیط زندگی انسان، از مجموع های مسکونی حذف کرده است. روش تحقیق پیمایش از طریق مشاهده اسنادی و میدانی است. پس از شناسایی مجتمع ها از طریق بررسی عکس هوایی اصفهان، کلیه مجتمع های واجد شرایط، در مناطق منتخب مورد بازدید میدانی قرار گرفته است. در این مطالعه ابتدا به بررسی ویژگی های فضاهای باز در معماری گذشته ایران پرداخته شد و شکل گیری آن در مسکن ایرانی تحلیل شد و سپس سیر تحول الگوی فضای پر و خالی در معماری معاصر ایران و چالش های حادث شده در ایجاد فضاهای باز مجموعه های مسکونی امروزی بررسی شده است.

Keywords:

فضای باز , مسکن , انسان , زندگی