علی حیرانی - دکترای رفتار حرکتی، دانشگاه رازی کرمانشاه
ایوب صباغی - دانشجوی دکترای رفتار حرکتی، دانشگاه رازی کرمانشاه
پگاه فرزام فر - دانشجوی کارشناسی ارشد رفتار حرکتی، دانشگاه رازی کرمانشاه

هدف: تواتر بازخورد و نوع توجه از متغیرهای موثر بر یادگیری مهارت های حرکتی می باشند. بر این اساس هدف ازانجام این تحقیق بررسی تعامل این عوامل بر یادگیری مهارت پرتاب دارت درکودکان بود. روش تحقیق: بدین منظور نمونه ای 60 نفری از دانش آموزان یکی از دبستان های استان کرمانشاه با میانگین سنی 10/4 و انحراف معیار 1/4± به صورت تصادفی انتخاب و بر اساس نتایج پیش آزمون که شامل یک دسته کوشش ده تایی بود به چهار گروه 15 نفریهمگن (توجه بیرونی- بازخورد 100 %، توجه بیرونی- بازخورد 33 %، توجه درونی- بازخورد 100 % و توجه درونی-بازخورد%33) تقسیم شدند. سپس شرکت کنندگان به مدت 6 جلسه (هر جلسه 5 دسته کوشش 6 تایی) مهارت پرتاب دارت راتمرین کردند. کلیه امتیازات مرحله اکتساب ثبت شد و آزمون یادداری بعد از گذشت 48 ساعت از آخرین جلسه اکتساب،گرفته شد. در مرحله اکتساب از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و در مرحله یادداری از آزمون های تحلیلواریانس دوطرفه و آزمون تحلیل واریانس یکراهه استفاده شد. نتایج: در مرحله اکتساب، اثر اصلی جلسات تمرین، اثراصلی کانون توجهو همچنین تعامل فراوانی بازخورد در کانون توجه (P<0/05) و درآزمون یادداری، اثر نوع توجه و تعامل نوع توجه و فراوانی بازخوردمعنی دار بود (P<0/05). نتایج آزمون تعقیبی LSD نیز نشان داد که بهترین نتیجه مربوط به گروه توجه بیرونی با فراوانی بازخورد 100 % و بدترین نتیجه مربوط به گروه توجه درونی با فراوانی بازخورد 100% می باشد. نتیجه گیری:با توجه به الگوی نتایج مشخص شد که فرضیه راهنمایی را می بایست با عنایت به نوع کانون توجه تعیین نمود، چرا که بین این دو متغیر تعامل وجود دارد.

بازخورد، توجه درونی، توجه بیرونی، فرضیه راهنمایی