بازشناسی بافت کهن روستا با رویکرد بررسی جنبه های پایداری زیست محیطی (نمونه موردی: روستای نای بند از توابع طبس، خراسان جنوبی)

نای بند روستایی از دهستان کویر، در بخش دیهوک واقع در جنوب بخش مرکزی شهرستان طبس و استان خراسان جنوبی است. درشمال شهر راور(از استان کرمان) و با فاصله 2 کیلومتری جاده کرمان به خراسان قرار دارد؛ و مرتفع ترین منطقه این بخش به شمار می رود. اینروستا دارای اقلیم گرم و خشک بیابانی است که به صورت پلکانی در ارتفاعات نای بند جای گرفته و لقب ماسوله کویر را دارا است. از جمله عواملموثر در شکل گیری معماری این روستا می توان به توپوگرافی زمین، اقتصاد حاصل از معیشت، عوامل اقلیمی و وضعیت اجتماعی و فرهنگی و امنیتیمردم اشاره کرد.در این پژوهش سعی بر آن شده که معماری اصیل منطقه به صورت نمونه موردی بررسی و ساختار و عوامل موثر بر پایداری معماریروستا معرفی گردد. نتایج نشان می دهد که معماری روستای نای بند دارای ویژگی های منحصر به فرد خود با توجه به اقلیم و فرهنگ منطقه است.وجود برخی ویژگی ها مانند بافت پلکانی و متناسب با اقلیم (مصالح ، بازشوها و...)، موقعیت یابی استراتژیک روستا و عناصر بکار رفته در بافت روستا(فشردگی و...)، منطقه روستا را نمونه ای موفق از لحاظ همزیستی با طبیعت کرده است. روش جمع آوری داده ها در این پژوهش از طریق منابعکتابخانه ای؛ همچنین مصاحبه با اهالی منطقه و به روش توصیفی – تحلیلی می باشد.

Keywords:

توسعه پایدار , معماری پایدار , روستای نای بند , ویژگی معماری