بازشناسی تاثیر مصالح بوم آورد در معماری بومی

از دیرباز راهکارهای به کار رفته در معماری سنتی ایران خاستگاه بسیاری از اصول مدیریت انرژی در اقلیمهای مختلف بوده است. شکل دهی و پردازش خلاقانه ی فضا در سایه ی استفاده از مصالح مناسب دردستور کار معماران لحاظ گردید. صرف استفاده از مصالحی خاص نه تنها برای بیان معمارانه مکان بلکه درجهت متناسب ساختن بنا با شرایطی اقلیمی و مدیریت انرژی بوده است. با توجه به تنوع اقلیمی در ایران،چگونگی استفاده از مصالح بومی و متناسب با اقلیم و منطقه ای که بنا در آن شکل می گیرد از اهمیتفوق العاده ای برخوردار است. متاسفانه در طی زمان استراتژی های به کار رفته در معماری بومیدستخوش تغییراتی گشته و معایبی را در بکارگیری از مصالح غیر بومی ناهماهنگ در پی داشته است. دراین مقاله ابتدا به نگرشی از مفاهیم و اصول معماری بومی ایران که در گذشته تمام شاخه های مدیریتانرژی را با در نظر گرفتن ظرفیت حرارتی و مقاومت حرارتی دارا بوده، پرداخته می شود و سپس نقشمصالح در منطقه آسایش معماری بومی مورد بررسی قرار می گیرد و دیدگاه را به سمتی سوق می دهد کهبکارگیری مصالح مناسب توان در مدیریت انرژی در معماری بومی هر منطقه دارد. روش تحقیق در مقالهحاضر، تحلیلی - توصیفی می باشد که اطلاعات آن به شیوه کتابخانه ای با استفاده از منابع و مستنداتموجود در کتب و مقالات جمع آوری شده است. در نهایت با پیشنهاد مصالح و تطبیق آن در معماری بومیایران جدولی کاربردی جهت به کارگیری معماران و طراحان شهری برای پیشبرد به سمت استفاده ازمصالح بوم آورد و مدیریت انرژی ارایه می گردد.

Keywords:

معماری بومی , مدیریت انرژی , مصالح بوم آورد , منطقه آسایش , ظرفیت حرارتی , ظرفیت مقاومتی , اقلیم